Ucieczka 17

Opuściliśmy pojazd i ciągnęłam się za zadowolonym chłopakiem. Kiedy weszliśmy do ogromnego budynku, Noel przypomniał sobie o moim istnieniu i poczekał, aż do niego dołączę. Przy jednej z kawiarni zatrzymaliśmy się na dłuższy czas i dopiero po chwili dostrzegłam, że grupka ludzi idzie centralnie w naszą stronę.

-Alex, chciałbym przedstawić Ci moich przyjaciół- usłyszałam jego głos, który wyrwał mnie z amoku. Przedstawił mi każdego po kolei, lecz ostatnia z tego całego towarzystwa, przywitała mnie takim wzrokiem, że lepiej nie pytać. Było czterech chłopaków i dwie dziewczyny, z czego jedna była naprawdę sympatyczna. Poszliśmy do restauracji, zamówiliśmy całą masę jedzenia i towarzystwo zaczęło rozmawiać. Kompletnie nie miałam pojęcia o czym oni mówią, dlatego siedziała cicho. W pewnym momencie mój towarzysz obrócił się do mnie i przepraszając towarzystwo, wyszliśmy przed pomieszczenie.

-Będziemy mieli jeszcze kilka minut, więc wykorzystamy czas na zakupy- położył rękę na moim ramieniu i lekko popchnął mnie do przodu. Z chęcią zaczęłam rozglądać się pomiędzy witrynami i w końcu trafiłam na księgarnię. Kupiliśmy wszystkie książki, które były mi potrzebne, masę zeszytów oraz przyborów szkolnych. Kolejnym, nieprzewidzianym punktem wycieczki stały się sklepy z ubraniami, gdzie dostałam tonę rzeczy do przymierzenia. Większość z nich odrzuciłam na wstępie, lecz kilka bardzo mi się spodobało. Dziesięć minut zajęło mi oszacowanie, co do mnie pasuję, a co powinnam jednak odłożyć. Za wybrany towar zapłaciliśmy i wszystkie zakupy zanieśliśmy do samochodu. Po powrocie do jego znajomych, na stole czekało na nas jedzenie, do którego od razu się zabraliśmy. Wszystko było przepyszne, ale przeszywający wzrok z naprzeciwka powodował, że nie miałam ochoty już na jedzenie. Towarzystwo zaczęło rozchodzić się do swoich domów, a z nami zostały dokładnie trzy osoby. Koło mnie siedział bardzo fajny chłopak, który cały czas próbował mnie zagadywać. W końcu udało mu się to i zaczęłam z nim normalnie rozmawiać.

-Na długo tutaj zostajesz? Noel opowiadał mi, że bardzo chcesz stąd zwiać- zapytał ściszonym głosem z czego wynika, że dostał tą informację w sekrecie. Nachyliłam się w jego stronę i myślałam nad tym, jak najlepiej sformułować zdanie, aby przekazać mu wszystkie najważniejsze informację, aby nie drążył już tego tematu.

-Dopóki nie skończę osiemnaście lat to muszę tutaj przetrzymać- wzruszyłam ramionami i przyjrzałam się jego twarzy.- Bardzo chciałabym się stąd wyrwać, ale bez pieniędzy to mi się to kompletnie nie uda. Muszę coś wymyślić, bo to miasto i ludzie są mi całkowicie obcym, chciałabym wrócić do poprzedniego miejsca zamieszkania, lecz w tym momencie to jest kompletnie niemożliwe.

-Jesteś jeszcze bardziej zamkniętą księgą niż opowiadał twój towarzysz- westchnął, wpatrując się prosto w moje oczy. Jego wzrok był na tyle prześwietlający, że zaczęłam się krępować w jego obecności. Poprawiłam się na siedzeniu, tym samym odsuwając się od niego.

-Może i jestem zamknięta w sobie, ale mi to nie przeszkadza- powiedziałam trochę głośniej, aby wszyscy to usłyszeli. Odwróciłam się do mojego kierowcy i ostentacyjnie oznajmiłam mu, że chcę wracać. Bardzo szybko to zrozumiał i natychmiast wstał z miejsca. Pożegnał się ze wszystkimi, natomiast ja tylko kiwnęłam ręką i ruszyliśmy na parking.

            Po powrocie do domu i wniesieniu wszystkiego do mojego pokoju, wyciągnęłam jedną z książek, która pozwalała mi nadrobić materiał, z którym byłam bardzo do tyłu. Wiedziałam, że jeśli sama tego nie wypracuję, to nikt za mnie tego nie zrobi. Do późnych godzin nocnych siedziałam, robiłam notatki i wszystko zaczęło porządnie zmierzać w odpowiednim kierunku a z tego transu wyrwał mnie dźwięk, który nadchodził od strony drzwi. Obróciłam się do nich i zauważyłam głowę Noel, który zerwał na mnie.