Niedziela

Tyle myśli przelatuje przez moją głowę ale zawsze jak chcę coś tutaj napisać moją głowę ogarnia pustka słowa które same pchały się na usta nagle pochowały się po kątach. Czasem dobrze jest wysłuchać kogoś kto otacza się smutkiem kogoś kto też ma gorzej ale jednak potrafi cieszyć się tym co ma i tym co go otacza to takie piękne cieszyć się każdą chwilą pełnią życia mimo że gdzieś tam za rogiem czyha smutek który podstępnie ogarnia ciało i duszę. Nie jest sztuką użalać się nad sobą tłamsić się w wspomnieniach ciągle wracać to tego co było kiedyś tak łatwo to powiedzieć a jednak trudno wykonać. A co jeśli tłamszenie samej siebie wspomnieniami jest sposobem na to żeby przetrwać w świecie w którym nikt Cię nie rozumie gdzie jest się wyobcowanym odizolowanym od całej otaczającej nas rzeczywistości? Co jeśli choroba lęki są jakimś tam sposobem na życie? Czasem lubię się otoczyć smutkiem żalem bólem. Jesień pora melancholii  pora lęków. Chyba plotę głupstwa.

Boże gdybyś mógł zesłać kogoś specjalnie dla mnie tak bardzo potrzebuję tej drugiej osoby potrzebuję bliskości ciepła zrozumienia potrzebuję mężczyzny z którym mogłabym się namiętnie kochać o dowolnej porze dnia i nocy potrzebuję mężczyzny który mnie wysłucha słodko pocałuje w czoło a jeśli będzie trzeba potrząśnie mną żebym się opamiętała. Potrzebuję potrzebuję potrzebuję tak wiele potrzebuję a tak mało daję od siebie. Czasem nie rozumiem samej siebie mam wrażenie że ja to jednak nie ja.