fot. Krzysztof Czechowski / krzysztofczechowski.pl

dużo motywacji i powodów potrzebowałam, żeby wziąć laptopa do ręki, usiąść przed nim i zmierzyć się z jakąś sensowną notką. cieszy i dziwi mnie zarazem, że tyle osób pyta o to, dlaczego już tu nie piszę, co się u mnie dzieje, jaka teraz jestem, czy wszystko ok, kiedy skleję parę zdań od siebie. długo nad tym myślałam i może nie jest tak do końca, ale do pisania tutaj potrzebowałam zawsze mocnego powodu - albo (co zdarzało się chyba najczęściej) czegoś ekstremalnie duszącego mnie od środka i wypruwającego łzy na klawiaturę, albo czegoś tak zaskakująco dobrego, że aż chciało mi się tym dzielić ze wszystkimi. dlaczego teraz mnie tu nie ma tak często jak kiedyś od tej 'słownej' strony? cóż, chyba jest zbyt dobrze, zbyt harmonijnie, żeby cokolwiek tutaj pisać. mam faceta, który o mnie dba, za niczym nie gonię, nie płaczę, nieustannie się uśmiecham, dbam o siebie.. to są same duperele, czysta SZCZĘŚLIWOŚĆ. jak opisać słowami po prostu radość, która nie jest jak niegdyś chwilowa, a po prostu TRWA? :)

przez ostatnie miesiące w moim życiu zaszło naprawdę sporo zmian - ale kiedy ich nie ma? :D wciąż coś się dzieje, wciąż coś ulega modyfikakcjom, żaden dzień się nie powtórzy i żadna chwila nie jest taka sama. tak jak i ludzie - jedne związki zawieramy na chwilę, inne na okres dłuższy, przyjaźnie są,  potem ich nie ma, na wrogów klniemy, ale tylko po to, żeby potem spowiadać się im z najgorszych tajemnic i problemów. życie jest nieobliczalne, ale grunt to chyba starać się niczego nie żałować i pomnażać swoje małe, prywatne sukcesy, o których niekoniecznie wiedzieć muszą wszyscy, żebyśmy sami w sobie je zauważyli i docenili. to są te rzeczy, te sytuacje i momenty, które ważą i ciążą nam często na sercu, na umyśle, nie zawsze potrafimy się z nimi pogodzić i sobie z nimi poradzić. ale są to też przecież całkiem przyziemne sprawy - zaliczony sprawdzian, jakaś fantastyczna nagroda, pomoc komuś bliskiemu.

na wszystko przychodzi w życiu czas - jest czas dorastania, czas umierania, czas imprez, czas nauki, czas poznawania kogoś i żegnania go - to ostatnie nie rzadko zmienia nasze wnętrze na całe życie. i nie inaczej było ze mną w podobnych temu sytuacjach.

cholernie dziwnym uczuciem jest przebywać kilka godzin w towarzystwie osób, które jeszcze tak zupełnie niedawno uważało się za swoich dobrych znajomych, powierników, kumpli, nawet za miłość. cholernie dziwnie jest widzieć, że te osoby spoglądają na Ciebie, uśmiechają się, coś próbują powiedzieć może, ale potem rezygnują z tego zamiaru. i nawet gdybyś miał ochotę porozmawiać, przytulić, zapytać 'hej co tam, brakowało mi naszych rozmów, może wyskoczymy na piwo?' to nie zrobisz tego, bo żal, właściwie nutka żalu za to, co zrobiły nie pozwoli Ci na to. za dużo już w Tobie chłodu i obojętności na nich. jest Ci poniekąd jeszcze przykro, ale pogodziłeś się już z tym, że tych osób nie ma, może nigdy tak naprawdę nie było i już prawdopodobnie nie będzie, bo cholernie się na nich zawiodłeś. tylko wspomnienia, dużo wspomnień targa duszą w takich chwilach. ale mimo tego, w samym środku klatki piersiowej rośnie i rośnie taki niesamowicie ciepły płomień, a na twarzy pojawia się uśmiech - wygrałam. poradziłam sobie, nie potrzebuję tych ludzi. to ich strata.

i chyba właśnie to godzenie się ze sobą, z tymi problemami, z życiowymi porażkami, z odejściem ludzi, którzy tak wiele dla nas znaczyli - to pogodzenie się z samym sobą i umiejętność zmiany trybu życia, odnalezienia się w tym wszystkim - to jedno z lepszych uczuć, najlepszych. satysfakcja, spokój, radość, WOLNOŚĆ.

wczorajszy koncert KAT'a był bardzo niezły. i właśnie tam dokonałam swojego sukcesu.