z nadzieją patrzę w stronę jutra. nie wierzę w los, który kieruje życiem i porusza sznurkami przywiązanymi do dłoni. jestem już zbyt dorosła, żeby ciągle wierzyć w przeznaczenie i tylko biernie stać koło własnego życia i ciągle jest we mnie jeszcze tyle dziecka, że mam wiarę w siłę i potęgę marzeń. sami tworzymy kolejne dni, tygodnie, lata. decydujemy o tym, z kim idziemy przez życie i do kogo się uśmiechamy. tworzymy plany, które nie zawsze stają się rzeczywistością, ale przecież nie o to chodzi. nie można być perfekcyjnym. nie można w stu procentach wierzyć w powodzenie, zawsze może być przecież jakieś ale, które niespodziewanie stanie nam na drodze i zmusi do zejścia na inną ścieżkę. chodzi o to, aby z uśmiechem myśleć o przyszłości, nie zatrzymywać się w przeszłości ani w dniu dzisiejszym, bo dzisiaj to prawie jutro. nigdy nie zakładałam różowych okularów, nigdy nie rzucałam słów na wiatr, nie mówiłam też, że życie jest słodkie jak czekoladka. życie jest piękne, ale w żadnym wypadku nie jest słodkie. ma więcej smaków, niż potrafi rozpoznać nasz język, dlatego właśnie jest piękne. z czasem myślę, że może ja wcale nie miałam marzeń. może były to jedynie plany skazane na realizację, bo nie umiem się poddawać. i nawet wtedy, gdy na mojej drodze stoi ale, ja go omijam i wracam na starą drogę. może bym się nad tym nie zastanawiała, gdyby nie ten jeden największy cel ukrywający się sprytnie pod nazwą marzenie, zbliżający się nieuchronnie, będący przede mną już na wyciągnięcie ręki...

PS. Przyszła wiosna. szczerbate dzieci oblegają plac zabaw, synowie alkoholików wyprowadzili na spacer swoje pitbulle, piją wódkę i przeklinają. tylko patrzeć jak przyjdzie lato, grille i setki butelek po piwie. szkoda tylko, że mnie już tu nie będzie. już zaczynam tęsknić za tym osiedlem. za tym miastem zadymionym hutniczymi kominami.