Nie klamalam mowiac, ze nie pamietam wielu rzeczy. Przypominam sobie o nich tylko dzieki zdjeciom, ludzim opowiesciom. Nie wiem jak sie czulam, dlaczego sie poklocilismy, dlaczego plakalam. Dlaczego serce wyrywalo mi sie z piersi. Pamietam zal. To najpotezniejsze uczucie, ktore nadal w sobie nosze. Takich rzeczy niestety sie nie zapomina. Nie jestem w stanie usunac spod skory wrazenia, ze najwazniejszy (ponoc) organ w organizmie rozpada sie na milion czesci. Pamietam jak plakalam zwinieta w kulke. Pamietam goracy kaloryfer i to, wcale nie bolalo jak palil mi plecy. Nieswadomie pozostawialam slady przeszlosi na lopatkach i kregoslupie. Niewazne.

Nie wiem.

Tak sie wlasnie czuje.

Chce w gory. Z daleka od ludzi. Od ich problemow. Swoich mam wystarczajaco duzo. Zawsze wolalam zajac sie kims zamiast soba, jednak nie mozna odkladac siebie w nieskonczonosc. Teraz boli bardziej niz na poczatku.