Tak wiele się zmieniło. Czuję jakby to co było a to co jest dzieliła wielka przepaść. Czuję, że wydarzyło się zbyt wiele złego w przeszłości, czuję jak ciąży mi bagaż trudnych doświadczeń, popełnionych błędów i wspomnienia wydarzeń, które nigdy nie powinny mieć miejsca. A jednak miały. Dziś na tyle spraw patrzę inaczej. Tak wielu rzeczy żałuję.

Z imprezowiczki, buntowniczki, osoby szukającej towarzystwa ludzi i zabawy, niedojrzałej dziewczyny pchającej się w głupie 'związki', marzycielki, idealistki stałam się kobietą, ogromną realistką, z sensownymi według zdecydowanej większości poglądami na życie i świat, osobą raczej poukładaną, a z pewnością w jakiś sposób dojrzałą. Co na to wpłynęło? Czas? Życie? Kilka zbyt mocnych upadków i kopów w tyłek? Z jednej strony to są dobre zmiany a z drugiej na rzecz realizmu chyba całkiem zatraciłam beztroskę, naiwne ale piękne marzenia. Za bardzo stąpam po ziemi. Za dobrze wiem jak trudno być 'poza systemem', poza schematami. Proza życia i realia tak skutecznie zabijają nonkonformizm.

Nie robię już głupot. Nie wierzę w dawne slogany. Nie buntuję się.

Ale skrajności pozostały. Jestem jak nigdy w życiu pewna fundamentalnych kwestii w moim życiu, 

pewna, że wszystko zmierza w dobrą stronę. Mam plany na przyszłość. Wiem co chcę osiągnąć. Wiem, że to osiągnę

ale 

jestem niepewna siebie, czuję że być może nic nie zależy ode mnie, boję się przyszłości i moje życie na chwilę obecną nie do końca mnie satysfakcjonuje.

Jest po prostu za szare, za nijakie. 

Coś musi się zmienić

Poniekąd sama sobie jestem winna.

W którymś momencie zaczęłam zamykać się na ludzi, na otoczenie.

Muszę odżyć póki jeszcze mam czas.

Mimo wszystko nie pozwolę zmarnować najlepszych lat mojego życia.

Muszę znów rozwinąć skrzydła, śmiać się, żyć, marzyć, wierzyć.

Póki co kocham.

To też dużo.