Upadek...

Koniec? Nie... to dopiero początek.

Zastanowienie...

Co jest dalej? Jak ma się potoczyć życie?

A co, jeśli...

Nie, to niemożliwe.

Ale co, jeśli...? 

Przestań!

Że też nie mogę przestać myśleć właśnie o tym. Wszystko, byle nie to. 

Myślenie jest bolesne...

A ja widzę siebie, siebie samego z perspektywy osoby trzeciej.

Siebie, ktory upadł, siebie, który już dla innych nie istnieje.

Siebie, który chciałby umrzeć, ale żyje i chce żyć.

To ja, tak to będę ja.

Leżę gdzieś na ulicy, ubrany w łachmany, samotny, wyziębiony, brudny, bez domu, bez pomocnej dłoni, wszystkie mosty zostały spalone przeze mnie samego...

Leżę tam sam i ćpam heroinę, czując jak tonę we własnych łazach, pogrążam się w żalu i goryczy, czując jak zapadam się sam w sobie.

Katastrofalna wizja upadku ludzkiego "ego".

Katastrofalna wizja upadku samego siebie... 

Bez nich jesteś niczym, JA bez nich jestem niczym.

Jestem prochem, jestem gównem, w które możesz wdepnąć.

A gdy już to zrobisz, krzykniesz: "Ja pierdolę" 

Wszystko może obracać się tylko wokół jednego,

całe życie będziemy musieli spędzić według jednego, utartego schematu.

Nie chcę więcej takich snów... 

Bo wtedy... tonę.