Let's burn the world

Nie chciała już dłużej żyć w tym świecie.

To wszystko było takie nieprawdziwe.

Ludzie, ich teorie, ich uczucia.

Właśnie, uczucia.

Miała wrażenie, że wszyscy kłamią, nie szanują tego co dało im życie.

To wszystko było jakąś cholerną grą, polegającą na nieustannym oszukiwaniu, innych i samych siebie.

Ale najgorsze było to, że to siebie przyłapywała na upodabnianiu się większości ludzi.

Ciągłe poszukiwanie, niepewność, nieuzasadniony lęk, jakby zaszczepiony na stałe.

Oni tego nie rozumieli.

Nie umieli kochać, cieszyć się naprawdę.

Cały czas używali iluzji.

Ale one kiedyś runą, zwalą im się na głowy.

Przygniotą ciężarem narastającym przez lata.

Nie, z pewnością nie chciała być jak oni.

Wolała już żyć w swoim nieustannym haosie.

Tylko dlaczego to jest aż takie trudne?

Czemu patrzenie na puste życie innych tak bardzo ją bolało?

Powoli jej siły zaczęły się wyczerpywać.

Już nie chciała się łudzić, że spotka ją cud.

Że los się odwróci, że będzie inaczej.

A może to jej marzenia ją powoli zabijały.

Albo raczej myśl o tym, że nigdy się nie spełnią...

Nie chciała już o tym myśleć.

Nie chciała nic czuć.

 Nie chciała patrzeć na chorobę, w którą popadł ten świat.

Wystarczyłoby jej gdyby mogła chwycić Go za rękę.

Wtedy to spokojnie mogłaby zasnąć.

Na zawsze.

'A ja za dużo widzę, zbyt mocno czuję.'

http://www.youtube.com/watch?v=HakSRmIhwBo