121.

4/15

Tęsknię za Kacprem. Za swoją sypialnią, parszywym widokiem z okna i tymi dwoma gołębiami, co wpadają rano na garść ryżu. Tęsknię za moim kubkiem z liskiem, za sąsiadami, odwiedzinami u taty na cmentarzu, nawet za swoimi ubraniami, bo tu mam ich niewiele, nie są zbyt potrzebne. Tęsknię za moim różowym życiem baletnicy, tak po prostu. No ale jestem dzielna, jestem naprawdę dzielna. Co prawda czasem wysyłam małej P. gify z Harley Quinn w więzieniu lub fantazjuję o wypiciu całej butelki syropu na kaszel, ale na tym ta ekstrawagancja się kończy. Nie dezerteruję, nie morduję, nie wypijam. Plusem jest to, że mogę chodzić spać o 22:00. Minusem, że z tego nie korzystam. Na szczęście śpię, może niespecjalnie długo, ale zasypiam bez większych problemów. Duża w tym zasługa Z., który wysłał mi tu słuchawki, bo wie, że zasypiam z audiobookiem. Poprzednie słuchawki zgubiłam w pociągu, jeszcze poprzednie ukradli mi w szatni, kiedy chodziłam jeszcze na krav magę. Gdybym wiedziała, kto to zrobił, to bym mu przyłożyła, a potem schowała się za panem R., naszym instruktorem.

Pamiętacie moje wynurzenia o perfumach z poprzedniego wpisu? Nie używam, nie mam czasu. Pachnę praniem i mydłem.