Do Ciebie.

Kocha­nie.

Piszę do Ciebie ten list, bo łzy nie poz­wa­lają wy­dobyć ze swo­jego gardła naj­cichszy dźwięk. Dłonie bar­dzo mi się trzęsą, ale ja­koś tra­fiam w tę kla­wiaturę. Nie wiem od cze­go mam zacząć. Może od pew­nej his­to­rii. Była so­bie kiedyś dziew­czy­na, naz­wijmy ją "Ja­goda" i mężczyz­na, które­mu na­damy imię "Ja­mes". Obo­je spot­ka­li się kiedyś, wpad­li w so­bie w oczy, ale Ja­goda, ja­ko, że była młodziutką ko­bietką, nie usza­nowała skar­bu, na ja­ki tra­fiła. Ja­mes był wy­soki, pos­tawnym i przys­tojnym mężczyzną, miał cu­dow­ny uśmiech i dołeczki w po­liczku. Po pros­tu ideał. Ja­goda nie wiedząc co ro­bi, wyrzu­ciła go nag­le ze swo­jego ser­duszka, jak sta­re ciu­chy w wor­ku. Tyl­ko jest je­den kłopot - ona go ciągle kocha, zaw­sze będzie go kochać. On ją też. Dlacze­go jes­tem te­go pew­na? Bo znają się juz po­nad 4 la­ta, a ich miłość trwa już 3. I kiedy Ja­goda próbu­je ułożyć so­bie życie z kimś in­nym, Ja­mes się po­jawia, mie­sza w jej głowie i znów są ra­zem przez ja­kiś czas, po­tem od­chodzą od siebie i his­to­ria kołem się toczy. Os­tatni raz, kiedy Ja­goda była z Ja­mesem i znów się roz­sta­li, pos­ta­nowiła so­bie, że jeśli znów się po­jawi, kiedy so­bie ko­goś znaj­dzie, to na­wet, jeśli no­wa miłość nap­rawdę byłaby sil­na i ni­jak do zer­wa­nia, to wróci do Ja­mesa, ale już na zaw­sze. I nie poz­wo­li mu już odejść. I może jej być le­piej w in­nych ra­mionach, jed­nak bez­pie­czniej zaw­sze będzie u Ja­mesa.

To nie jest pożeg­nalny list, nie myśl na­wet tak, Kocha­nie. Tak, Ja­mes znów wrócił, ale chcę być z Tobą, i z nim też. Będziesz zaw­sze dla mnie ważna. Naj­ważniej­sza. Tyl­ko, że so­bie przy­sięgłam os­tatnio, że Ja­mes będzie wte­dy na zaw­sze, jeśli wróci. I stało się naj­gor­sze - wrócił... 

Zaw­sze Two­ja,

By­waj.