Rak. Zdajemy sobie sprawę, że gdzieś jest. Nikt nigdy nie podejrzewa, że spotka to właśnie kogoś w jego rodzinie. Kiedyś dosiadła się do mnie w autobusie pewna kobieta. Ja, wracając z pracy po 12h byłam nieżywa. Ona, choć widać było na jej twarzy i dłoniach upływ czasu, była pełna energii, rozpromieniona, poprostu szczęśliwa. Uśmiechnęłam się do niej, bo aż trudno było nie zareagować na tyle pozytywnej energii jaką niosła w sobie. Usiadła obok mnie. Powiedziała, że wygrała walkę z rakiem. Jest bardzo szczęśliwa, że wkońcu się udało. Porozmawiałyśmy chwilę, a ona mi odpowiedziała wychodząc, że trzeba wierzyć i 'dozobaczenia'. Kobieta niesamowita, silna, pełna wiary, szczęśliwa. To co mi wtedy podarowała zdziwiło mnie. Choć nie pamiętam jej twarzy, to na długo w mojej pamięci zostanie jej pozytywna energia. Rak zabrał mi dwie najukochańsze osoby. Rak zabrał także cząstke mnie. Wyszarpał w moim sercu dwie dziury. I to nie prawda, że czas goi rany. Z czasem poprostu mniej o tym myślimy. Choć jedna rana powstała w 2001r. To myśląc o Tej osobie dalej dusza boli tak samo. Druga jest zbyt świeża, by myśleć, że Tej osoby już nie ma. Życzę tym którzy walczyli, walczą i wspierają walczących dużo siły i czasu spędzonego razem na długich rozmowach. Każdy z nas umrze, ale nie każdy powinien tak wcześnie.