Kiedyś o mnie zapomnisz.

Tak jak ja zapominam jak smakowała wczorajsza kawa,albo tak jak zapomina się o zeszłorocznym śniegu.

Zapominasz jaki ból był wymieszany z pierwiastkami szczęścia i jak przyspieszał oddech.

Zapominasz pojedyńcze słowa,gesty,myśli.

Wszystko uleci z Ciebie jak życie z człowieka przejechanego przez ciężąrówke.

I okaże się,żę scenarzysta,który to wszystko poskładał w swojej małej główce,

nie zrobił kariery,nie zarobił milionów,a zamarzł w parku z butelką taniego wina w ręku.

Ty kiedyś zapomnisz jak smakowało moje imię, oddasz serce w depozyt,komuś innemu,komuś lepszemu.

Szczęście wypełni Cię po brzegi,od paznokci od stóp do końcówek rzęs.

I będziesz życ w spokoju,łykać złudzenia w pigułkach,każego pojedyńczego ranka,

ale nic nie będzie takie samo jak nasza samotność we dwoje... - jak nasze bycie razem osobno...

Nie mów kobiecie,żę jest piękna.

Powiedz jej,żę nie ma takiej drugiej jak ona.

A otworzą się przed Tobą wszystkie drzwi.!.