Prokrastynacja

artlife759 Z lubym jedziemy do Dużego Miasta, i plącząc się po uliczkach rynku przyglądamy się ludziom, śmiejemy, kontemplujemy chwilę. Nieraz udajemy się gdzieś na obrzeża, w las by szukać spokoju, siebie, Stwórcy. Myślę, że to o wiele głębszy sposób przeżywania tych chwil niż słuchając jakiegoś starego kaznodzieję, który głosi tylko to, żeby umartwiać się, zamiast wykorzystywać ten cudowny dar jaki nam dano -życie.
Tak to wszystko odczuwam. W to wierzę.

keepcalmandrunahead Też uważam to za lepsze podejście :)

artlife759 Mam nadzieję, że kiedyś to się stanie.

artlife759 Oh nie winię ich. Tak zostali wychowani. To już jest permanentnie wpisane w ich osobowość. Rani mnie jedynie to, że muszę ukrywać siebie przed nimi, gdyż wiem, że prawda tylko wywołałaby gorycz i nienawiść. Kiedyś może zrozumieją, albo będę uznana za straconą. To już ich wybór. Ich kwestia. Mi pozostało tylko trwać uparcie w swoich przekonaniach.
Ale dziękuję. Piękne byłoby to, by to co życzyłeś, stało się rzeczywiste.

artlife759 Nie mam zamiaru tam wracać. Czuję się bliżej Stwórcy, niż gdy klepałam śmieszne paciorki i łaziłam grzecznie do kościoła.

artlife759 Ja nie mam wolności pod ich skrzydłami. Pod pozorną troską kierują mnie tak, jak ONI chcą bym żyła. Oh jak bardzo chciałabym się od nich ulotnić. To już nie jest śmieszny bunt nastolatki, tupiącej nogą, bo rodzice ją czegoś nie pozwalają. To ucieczka przed ich toksyczną kontrolą.

zawszezdrowo Oh, w końcu jest ktoś, kto mnie rozumie... Mam identycznie, tylko że z dziadkami. Dokładnie to samo.

artlife759 Grunt to nie przestawać uparcie trwać przy swoim. Damy radę.

zawszezdrowo Oczywiście, że tak. Nie ma innej opcji.