Czasami za dużo chcemy podarować drugiej osobie, chcemy by ta relacja zawsze była zgodna, niezastąpiona inną, chcemy się w stu procentach tej osobie oddać czy poświęcić, gdy trzeba. W zamian dostajemy przeważnie WIELKIE NIC. Zero wdzięczności, dobrego słowa. Czujemy żal i rozczarowanie. Czasem za mocno w coś wierzymy. Zazwyczaj jest to chora miłość, uczucie, które nawet nie istnieje, bo i tak na końcu odchodzi, przemija z wiatrem. Miłość tylko z jednej ze stron to nie miłość. Przecież ona polega na wzajemnym spedzaniu czasu, na słuchaniu siebie i wzajemnym wspieraniu się, na bliskości. Ktoś, kto zaniedbuje kogoś, zostawia samego w czterech ścianach zapłakanego, szepczącego po cichu o zrozumienie i miłość to to już nie jest to. To nie życie, bo co to za życie bez wzajemnej miłości? Na pewno nie takie, które byśmy sobie wymarzyli. Wtedy wiesz, że on już dawno wyszedł, zabierając tą miłość ze sobą. Dając ją komuś innemu. Już nie wierzysz, że kocha właśnie Ciebie. I słusznie... Kurwa, kobieca intuicja przecież nigdy nie zawodzi. On swoim zachowaniem nawet przyzwyczaił mnie do samotności. W pewnym momencie pomyślałam, że samotność jest dobrym lekarstwem na ból, który nie daje Ci żyć. Bo wszystkie myśli trafiają właśnie do naszych serc, dlatego cierpimy. Serce nie ma sumienia wcale, ale zna cierpienie,zna jego potężną siłę. Od zakochania do zapomnienia długa droga. Nie możemy znieść bólu, ale jednocześnie chcemy przejść przez niego sami. Przecież, kiedyś w końcu musi ustąpić. Minęło sporo czasu i ja... I ja w tej chwili już niechce być sama, nawet nie potrafię. Pragnę być wśród bliskich, cieszyć się ich obecnością w swoim życiu. Łapać, w każdy nowy dzień szczęście. Być szczęśliwa jak nigdy w życiu. Chcę czerpać z tego życia jak najwięcej się da. Teraz mogę powiedzieć ze spokojem, że uwielbiam bliskość, oddech czy bicie serca drugiej osoby, moc jej słów i wszystko co mogę w drugim człowieku magicznego zauważyć. Dostałam szansę... Tak właśnie, a może złapie ją choćby jutro? :)