Nie chcę wracać. W każdej minucie dnia powtarzam sama sobie, jak bardzo nie chcę wracać. Wolałabym, by nikt nie brał tego do siebie, nie stwarzam w pamięci obrazów konkretnych osób, nie chodzi o budynki, o zimno, o brud panujący na ulicach miasta. To wszystko jest. Ale boję się powrotu do tego, co ciągnie w dół, brak możliwości złapania za rękę. Nie powinno być dramatycznie, to nie o to chodzi, nie chodzi o to, że jestem dramatyczna i rozkochana. Ale kiedy to się kończy czuję, że szarzeję, od środka. Że moje oczy już nie błyszczą, że nie mam na co czekać. Chciałabym teraz zasnąć z myślą, że nie obudzę się sama, chciałabym dotknąć własnego łóżka bez poczucia, że jest ono obce i spazmatycznie zimne. I wiedzieć, że jutro będzie znów nasz dzień i że będę mogła w pełni oddać go jemu a nie otaczającej mnie rzeczywistości. Mimo wszystko, pomimo, że nie zawsze rozmowy kleją się idealnie, chciałabym wiedzieć, że gdy jutro się obudzimy, porozmawiamy. O śniadaniu, o moich włosach, o snach. Kiedy muszę wrócić, najpiękniejszy z nich się kończy. Odwracam się i niemal widzę siebie, jak otwieram oczy, jednocześnie zapadając w prozaicznie pielęgnowaną śpiączkę. Ten gruby sen nie daje ukojenia, nie jestem po nim wypoczęta. Nie jest też koszmarem, jest niczym. Panuje we mnie, kiedy to wszystko się kończy. Nie nazywam go złem koniecznym, bo jego nie da się nazwać. Jak przeźroczysta flara, delikatnie spoczywa na twarzy, przysłaniając każdy szczęśliwy aspekt, jaki wydarzy się tuż obok. Jakby mnie nie było. Tak bardzo nie chcę spać sama.

Kocham Cię. Tak strasznie Cię kocham.