Tu jest moje niebo!
Dodano: 31 MARCA 2016
Ganges
Ganges
Jest pięć po piątej rano, a ja siedzę od 40 minut w bibliotece mojego uni w Lipsku. Jak do tego doszło? Mój współlokator z Berlina przejeżdżał przez Lipsk autobusem, miał tutaj 10 minut przerwy, a ja byłam mu winna przytulenie. I miałam ochotę wstać o tej 3 nad ranem, żeby mój dług spłacić. Całkiem egoistycznie potrzebowałam też tego przytulenia. Dla czegoś takiego warto wstać o 3 rano dla 10 minut.
Kiedy się już wstanie o tej trzeciej rano i wyjdzie się z domu, to nagle pojawia się dużo innych rzeczy, dla których o trzeciej nad ranem warto wstać.
Można to dostrzec już w chwili, kiedy policzki nie zamarzają w zderzeniu z powietrzem, a jedynie lekko się rumienią, bo nagle jest 31 marca i rzeczywiście jest ciepło. I nie trzeba dopinać dwóch bluz, jest po prostu ciepło i tak bardzo przyjemnie, jak już dawno nie było.
Kiedy ta mała radość pozwala szerzej otworzyć oczy i uszy, to ogarnia człowieka taka błogosławiona cisza. Świat nigdzie nie pędzi, nie leci, nie zasuwa. Wyścig szczurów jakby się na chwilę zatrzymał. Ale to "jakby" nie ma w tym momencie żadnego znaczenia. Czas się zatrzymał, noc trwa, cisza ogarnia, ciepło raduje.
Dopiero jest 31 marca, dlatego niebo jest jeszcze ciemne, a jedyne światło, to pomarańczowe, pochodzi od latarni na ulicach. Każdy nieoświetlony zaułek jest pełen tajemnic. Przestaje być tylko zaułkiem, nic już nie wygląda normalnie. Cały mój świat przebiera się w szatę mistycyzmu, tajemnicy, ma drugie dno.
Jestem małym człowiekiem. Mimo boczków, tłuszczyku tu i tam, całej mojej niedoskonałości wpasowuje się idealnie w ten tajemniczy świat. Wypełnia mnie pomarańczowe światło, wypełniają mnie cienie tam, gdzie nie dociera. Jestem malusią częścią tego straszliwie pięknego świata.
Po chwili ciszę przerywa głos ptaka. Najpierw jednego, potem następnego i kolejnego. Ciszę wypełnia symfonia radosnych dźwięków. Wchłaniam ją głęboko w siebie, staram się jej nie zakłócić moimi myślami. Rozradowana wdycham powietrze. Świat jest taki czysty, piękny, niesamowity. Właśnie w tej chwili. Gdy teraz piszę o tym, zdaję sobie sprawę jaka jestem naiwna. Gdzieś głodują ludzie, gdzieś umiera dziecko wpatrzone może przerażonymi oczami w niebo, gdzieś może młoda kobieta płacze, inna jest gwałcona przez swojego ojca. Czuję się wobec tego bezsilna. Jeżeli nie przebijesz głową muru to nie wal. Można być szczęśliwym, kiedy jest tyle cierpienia na świecie? Ta chwila po 3 nad ranem była moją chwilą szczęścia. Świat sprawił, że o nim zapomniałam.
Jak mnie zobaczył to parsknął śmiechem. Wariatka. Ale przytulenie przyjął z radością. Trzymał mnie przez chwilę za rękę. Naprawdę tu jesteś? Jestem. Przytulił mnie jeszcze raz. Moje serducho fiknęło koziołka ze szczęścia. Życie jest piękne. Powtarzam się. No cóż.
Nasza biblioteka jest otwarta całą dobę. Ochroniarz mimo to zrobił wielkie oczy, kiedy mnie zobaczył. Oj tam :) W piwnicy biblioteki jest całkiem przytulnie, mamy tu sporo czerwonych i zielonych sof, wykładzinę, ciepło, dużo książek. Fajny klimat. Za dwie godziny zaczynam pracę. Wariatka. Oj tam :) Czuję, że żyję.
Komentarze
whisperer13
jak zwykle mądrze napisane :) jeżeli można spytać, to w jakim zawodzie pracujesz?
31/03/2016 13:23:40
natim
Koniecznie musisz napisać tę książkę, wspaniale się Ciebie czyta :) Co do bycia szczęśliwym to właśnie chyba chodzi o to, żeby Nim być, mimo tego zła na świecie, które dzieje się wokół, bo to jest najtrudniejsze, mimo żalu, przeciwności, problemów, zmartwień każdego dnia odnajdywać powód dla którego warto żyć. Użalanie się i narzekanie na cały świat to dla mnie osobiście najprostsza droga a żeby odnaleźć każdego dnia pozytywne emocje i energię ... tego uczę się każdego dnia. Buziaki i pisz więcej !
31/03/2016 10:55:43
