05/07

siedziałem w autobusie kompletnie bez humoru, za to Paulina o mało nie eksplodowała z ekscytacji, wywołanej nieznanym mi powodem.

gapiłem się na iskrzący śnieg, który niespodziewanie zawitał do mojego miasta.

szczerze mówiąc mam go już po dziurki w nosie, w Finlandii leży co roku.

"ej brat. ogarnij się, bo wyglądasz jak coś, co wypada kotu spod ogona..."

obrzuciłem ją morderczym spojrzeniem.

"chciałaś powiedzieć coś innego, prawda?"

"sorry, ale to nie koniec świata. czy jednak się mylę? naprawdę smęcisz z powodu tej zdziry?"

"nie mów tak o niej." - warknąłem, zdumiony tym, że bronię Agatę.

Paulina sapnęła ze złości.

"serio mały? ile dla niej poświęciłeś czasu i miłości? jak ci się odpłaciła? to jest normalne?"

miała rację, jak zawsze.

"mam pewien pomysł. taki, który ci pomoże na chwilę o niej zapomnieć. tylko nie odstawiaj mi żadnych cyrków."

nie odpowiedziałem nic.

bałem się jej pomysłu, czasami bywały naprawdę dziwne.

kiedy nasz autobus dotoczył się na stację PKS'u, pragnąłem jak najszybciej znaleźć się w domu naszego kuzyna.

brnąc przez kupę śniegu, zdążyły zmoknąć mi nogawki.

otrząsnąłem się z zimna.

"założę ci konto na portalu społecznościowym. może tam poznasz kogoś ciekawego."

"że co? przestań, nie jestem aż tak zdesperowany."

"może i nie, ale wyglądasz jak kup..."

"zamknij się." - przerwałem jej z lekkim uśmiechem.

"ooo, czy ja widziałam to, co widziałam?" - zaśmiała się Paula.

resztę drogi pokonaliśmy w ciszy.

z racji tego, że nasza ciotka mieszkała zaledwie pięć minut od stacji, po chwili staliśmy pod jej drzwiami i nie czekając na 'proszę!', weszliśmy do ciepłego wnętrza jej domu.

powitała nas ciepłym uściskiem i talerzem pierogów, narzekając że wyglądam jakby mnie głodzili.

zajadając się moim ulubionym daniem rozmyślałem nad propozycją siostry.

w sumie co mi szkodzi?

muszę jakoś przełknąć stratę Agaty i żyć dalej.