22/06

21 grudnia 2008

dziś wyjątkowo mroźny dzień w Suonenjoki, prawie dwadzieścia stopni poniżej zera, a mój pies domaga się wyjścia na zewnątrz.

zrezygnowany ubieram kurtkę, dopełniając tym samym mój ubiór, łapię za smycz powieszoną przy drzwiach i wołam swojego husky.

przybiega od razu, gotowy do wyjścia.

przynajmniej on.

"tato, wychodzę!" - krzyknąłem w głąb mieszkania.

nie usłyszałem odpowiedzi, właściwie na nią nie czekając i z grymasem niezadowolenia otworzyłem drzwi.

o dziwo, nie wiało.

tyle dobrego, pomyślałem kierując się w stronę pobliskiego parku.

mijając jego furtkę, spuściłem psa ze smyczy, który wystartował przed siebie jak strzała.

zawsze czekał na tą chwilę z niecierpliwością, uwielbiał tarzać się w śniegu.

stanąłem przy najbliższym drzewie i wyciągnąłem telefon.

wykręciłem numer Agaty.

po pięciu sygnałach usłyszałem pocztę głosową.

westchnąłem głośno, wiedząc że nikt mnie nie słyszy i zakląłem soczyście.

"kurwa!"

nie odbiera ode mnie telefonów od dłuższego czasu.

na mejle nie odpowiada, na skype nie widziałem jej od trzech tygodni.

idiota, pomyślałem.

na pewno ma kogoś w Polsce, przecież to takie oczywiste, kiedy dzieli nas taki kawał.

1600 kilometrów robi swoje.

aczkolwiek darzyłem ją zaufaniem.

byliśmy ze sobą prawie dwa lata.

ale w pewnym momencie wydarzyło się kilka rzeczy na raz i zbyt szybko jak dla mnie.

rozwód rodziców, moja przeprowadzka do ojca, do Finlandii, rozłąka z Agatą...

kochałem ją, ale gdzieś głęboko w podświadomości wiedziałem, że to nie przetrwa.

gwizdnąłem na psa, który pojawił się w polu widzenia dłuższą chwilę później.

zapiąłem smycz i wyszedłem z parku.

przypomniałem sobie, że miałem kupić karpia na jutrzejszą wigilię, którą spędzimy w doborowym towarzystwie - to jest ja, ojciec i Nero.

w styczniu jadę do Polski, do reszty rodzeństwa, w końcu ich zobaczę.

zobaczę również Agatę.

jednak mój zdrowy rozsądek podpowiada mi, abym przygotował się psychicznie, bo te spotkanie może nie być jednym z najmilszych.

na pewno takie nie będzie.