31/05

byłam pewna, że już wszystko skończone.

że mi przeszło.

że gdy powiedziałam, że nie chcę jej więcej widzieć, to poczuję się lepiej.

niestety, tak się nie stało.

byłam zła.

ale nie wiem czy na nią czy na samą siebie.

kiedy znów mijałam ją na ulicy, wydawała się być skruszona, smutna.

widać było, że żałowała.

a ja głupia mam takie miękkie serce.

siedząc w salonie, drżącymi rękoma wzięłam telefon i wystukałam jej numer.

odebrała po trzecim sygnale.

"cześć?" - usłyszałam niepewność.

"jesteś w mieście?" - starałam się nadać normalny ton tej rozmowie. udawać, że między nami nigdy nic nie zaszło. - "może wpadłabyś na kieliszek wina? nie mam pomysłu na wieczór."

cisza.

uniosłam pytająco brew, jakby siedziała naprzeciw mnie, a ja wpatrując się w nią oczekiwałam odpowiedzi.

"jasne, czemu nie." - zgodziła się z nieskrywanym zaskoczeniem.

nie byłam pewna, czy wywołanym tym, że zadzwoniłam czy tym, że się zgodziła.

"będę za dwadzieścia minut. w porządku?"

pokiwałam głową, ale zdałam sobie sprawę, że przecież mnie nie widzi.

kiedyś po prostu siedziała obok i mogła na mnie patrzeć kiedy tylko chciała.

"pewnie, czekam."

kiedy się rozłączyłam, przez moje ciało przeszedł dreszcz emocji.

znam to uczucie, to mrowienie, ten wzrost temperatury.

znowu ją zobaczę.