oh wow

zdjęcie od Dobrzyńskiej

wieczorny rejs po Sekwanie.

Paryż wieczorem, oświetlona Wieża Eiffle'a e

wspominam sobie ten Paryż i jakoś dzięki niemu

mam odwagę już powiedzieć, że kiedyś mi się uda.

że to możliwe, całkowiecie realne. 

że choćbym miała tyrać jak głupia i robić niewiadomoco, że choćbym miała zaprzedać duszę diabłu

wyląduję w końcu w Azji, na cudownej wycieczce w Japonii

a potem w Korei.

a potem skończę studia i wyjedziemy stąd z Mun

i będziemy najzajebistszymi tłumaczkami w Japonii.

po prostu teraz patrzę na zdjęcia Akihabary i już mogę myśleć 'kiedyś tam będę'

'kiedyś to zobaczę'

bo przecież - czemu nie. marzenia nie mogą zostać na zawsze marzeniami

kiedyś trzeba kopnąć się w dupę i je spełnić.

i jestem w stanie je spełnić. nie tylko marzenia o Azji. wszystkie te mniejsze też.

a jeśli ktoś w to nie wierzy... cóż, IDGAF. not at all. ważne, że ja wierzę. 

a teraz wracam do swojej kawy i tego, co robię każdej niedzielnej nocy - dramatycznego starania się ogarnięcia szkoły, którą olewało się cały weekend. i betowania kolejnego rozdziału Drogi.