...

(...)

Kogóż tam braknie? czyjejże próżno dłoni

Dłoń roztargniona szuka wokoło siebie?

Za kim stękniona myśl na próżno goni?

Za kim z nałogu czy w serca potrzebie

Ku drzwiom bez końca zwracają się oczy,

Że zda się tylko patrzeć, jak u proga

Z uśmiechem nieba, postawy uroczej,

Stanie osoba wszystkim równo droga.

(...)

I cóż Bo oto - nie ma jej na zawsze...

Dokąd odeszła, tam już i zostanie...

Ani ją płacze wypłaczą najłzawsze,

NI najgorętsze wymodli błaganie,

Ni żal wyboli, ni przyzwie tęknota!

Nie ma jej, nie ma!... Mój Boże toć przecie

Ma wiosna kwiat swój i swą wiosnę kwiecie.

Ma świat swe ciepło i promień ze złota,

Wprzód nim wiatr zimny zwiędły liść rozmiotą

NIby przez wschodznie niebosa

Przemknął się senno obło z mglistych tkanek.

Była i już jej nie ma. Był poranek

I łzami zaszedł, choć te łzy - to rosa.

(...).

                                             "Nie ma jej" F. Faleński

Na zawsze...