Droga do nikąd .

Całkowita zmiana perspektywy.

Pod tym aspektem fotografia potrafi mnie jeszcze zadziwić.

No i oczywiście zadziwia tych kierowców, którzy mijali mnie, jak kucałam na środku drogi.

Czuję się dziwnie. Apatycznie. Melancholijnie.

Zastanawiam się, co właściwie się stało z moimi poprzednimi planami, marzeniami, tęsknię do tego co było kiedyś.
Zgredku, gdzie jesteś?

Może i jestem samotnikiem z wyboru.

Ale co z tego?

Może i nie lubię się opalać, może mam całe mnóstwo niecodziennych zainteresowań, mosze

nie rzucam kasą na wszystkie strony, nie mam markowych ciuchów ani gadżetów.

Ale co z tego?

Mimo wszystko znów okazuje się, że happy endy nie do końca sa takie świetne, że pędząc za jednym marzeniem

tracimy inne.

Czy pamiętasz 1408?

Czuję się właśnie tak, jakbym była tym rudym gościemz młotkiem w łazience.

Wykluczona poza margines, niechciana.

Jest źle.

Nikt nie usłyszy moich krzyków.

Nikt nie obejrzy się za mną, gdy przeminę.

Nikt nie zauwazy mego zbytku.

Nikt nie widzi, że ja tu ginę. ....

A jednak.

Rozdarcie wewnętrzne.

Którą drogę mam wybrać?

http://www.youtube.com/watch?v=6Ejga4kJUts

Warta zapamiętania jest chwila, gdy moja pięcioletnia kuzynka wykrzykuje teksty Kazika do ,,Plamy na Słońcu''.

Bez niej byłoby tu nudno.