24.06 - mój dzień

Po koncercie

Nie mam słów. Człowiek nie wymyslił określeń na to co przeżyłam tego dnia... I wiecie co? Miałam już w dupie z kim jadę, w jakiej grupie. Byłam tam, widziałam moich "bogów" i nic tego nie zastąpi... Jestem tak cholernie szczęśliwa, że DEG to był mój pierwszy koncert.

Dotarłyśmy na miejsce ok. 17:40-18. Biorę telefon, i chcę zadzwonić do Czikszo, i iść jej szukać, a tu bach - stoi obok mnie xD' Po przytulaniu, piszczeniu itp. przyszła kolej na stanie na zewnątrz w kolejce, co było chyba najgorsze.  I dziękowałam Bogu, że niewiele zjadłam, bo bym chyba pawia puściła...

Anyway, kiedy znalazłyśmy się na sali zaczęła się gorączka - przepychanie, bicie, krzyki - Pierwszy raz nie stałam przerażona z boku, tylko naprawdę walczyłam o te najbliższe rzędy. Naprawdę pojawiła mi się myśl : "To twoj koncert, twój dzień, i masz o niego zawalczyć!".

W końcu znalazłam się w 5-6 rzędzie. Po 10 minutach byliśmy wszysyc mokrzy, mdlejący i zmęczeni... A w występie była oczywiście obsówa.

W kńcu weszli - w pierwszej chwili byłampewna, że to support. Dopiero po chwili pojawiła mi się myśl "O KURWA MAĆ DIE!!!!!!". niestety rodzielono nas z Cziku, i nie byłam w stanie jej znaleźć potem... :<

O ile przy pierwszych piosenkach się trzymałam, to na vinushce pękłam. Bo wiedziałam, że zaraz będzie Doozing green. MÓJ Dozing Green... Jak tylko usłyszałam pierwsze takty to poprstu stałam w miejscu i beczałam. Naokoło pogujący ludzie, a ja stałam jak ostatnia ciota po stronie Die'a i płakałam. Byłam tak odwodniona, że po jakimś czasie nawet łzy mi nie leciały, tylko szlochałam. Świadomość, że są tu, że całkowicie nade mna zawładnęli... Nie umiem tego inaczej określić - poprostu miałam w sobie ich muzykę. Pierwszy raz NAPRAWDĘ słuchałam muzyki... Shinya wybijał mi rytm serca na swoich bębnach, a Die, i jego naprawdę przecudne zachowanie sprawiało, że z każdą minutą kochałam ten zespół coraz bardziej...

Ale rzecz, która najbardziej mnie zachwyciła to zachowanie KYO. Byłam w totalnym szoku - był uśmiechnięty, miał kontakt z publicznością. I odwalił najlepsze show jakie w życiu widziałam. Przez te 1,5 godziny czułam dokładnie to samo co on, dokładnie to samo rozgrywało się we mnie. I ten moment, kiedy byłam bliżej sceny, a on spojrzał mi w oczy. Stałam zapłakana w tłumie wrzeszczących ludzi, niezdolna wykonać jakikolwiek ruch,  i patrzyliśmy sobie prosto w oczy. I mam gdzieś, że inni sobie pomyślą "ach, ma faze" - ja wiem swoje.

I kiedy krzyknął "Polska" zrozumiałam, że wrócą tu, muszą tu wrócić.

Nie jestem w stanie pisać więcej...Może napiszę coś konkretnego kiedy emocje opadną... Ale mam nadzieję, że to się szybko nie stanie. Jeszcze nigdy nie dostałam tak pozytywnego kopa, jak po tym koncercie...