ja wysiadam.

Dzięki jednej z wiadomości,wpisu uświadomiłam sobie, że skupiając się na opisywaniu różnych praktycznych aspektów upraszczania życia, zapomniałam napisać, dlaczego tak bardzo mi na tym zależy. Nie chciałabym żebyście nabrali przekonania, że minimalizuję dla samego minimalizowania, że ważne jest dla mnie tylko to, żeby posiadać jak najmniej.
Jedną z najważniejszych przyczyn, dla których weszłam na tę ścieżkę, był brak czasu. Żyłam w ciągłym pośpiechu, zobowiązań i zajęć przybywało, a ja byłam coraz bardziej sfrustrowana. I dlatego posłuchałam rady  i wypisałam sobie na kartce kilka osobistych priorytetów i stopniowo eliminowałam wszystkie sprawy i zobowiązania, które z tymi priorytetami nie miały nic wspólnego.
Czas stał się obecnie towarem luksusowym. Wszyscy, począwszy już od dzieciaków, a skończywszy na emerytach (wiem, co mówię, moi Rodzice wydają się być najbardziej zajętymi ludźmi świata), żyją w biegu, w ciągłym pośpiechu. Luksusem jest więc czas, który można poświęcić najbliższym, dzieciom, przyjaciołom, sąsiadom, samemu sobie, na rozwijanie zainteresowań, na spełnianie marzeń, na wakacje i odpoczynek.

Nigdy nie lubiłam pośpiechu i zawsze starałam się cieszyć każdą chwilą życia, celebrować każdy dzień, jakby miał być ostatnim. Nadal tak jest. Nie chcę żyć w biegu. Spędziłam trochę czasu w różnych krajach regionu Morza Śródziemnego i urzekła mnie wspólna dla tamtego obszaru kulturowego filozofia życia. Na luzie, spokojnie, bez pośpiechu. Początkowo mańanismo irytowało, ale z czasem pokazało swoją ukrytą wartość. Życie, w którym jest czas dla rodziny i przyjaciół, czas na celebrowanie wspólnych posiłków, na przyglądanie się światu, na wieczorny spacer. Niestety, tam świat też coraz bardziej przyspiesza (polecam tekst o spolakowanych mieszkańcach Włoch). Jednak nadal w tych krajach ceni się prostotę, życie nieraz skromne, lecz szczęśliwe. Zazdrościłam Południowcom tego podejścia, wydawało mi się, że to wyłączna zasługa łagodniejszego klimatu, ale teraz wiem, że nie ma co zrzucać wyłącznej winy na klimat, nad Bałtykiem też można wolniej żyć. To kwestia priorytetów i wyborów. Eliminacji i decyzji.

Minimalizm jest więc dla mnie sposobem na życie w luksusie, luksusie dysponowania swoim czasem.
Bardzo cenię sobie moje obecne miejsce pracy z wielu względów, ale też między innymi dlatego, że mogę sama decydować, o której zaczynam i kończę pracę, tzn. muszę przepracować 8 godzin dziennie, ale może to być zarówno 7-15, jak i 10-18. Zwykle wybieram wariant jak najwcześniejszy, bo pozwala mi on na cieszenie się życiem przez całe popołudnie. Ciężko byłoby mi podjąć nawet lepiej płatne zajęcie, gdzie wymagano by ode mnie pracy wg słynnego modelu 9-17. Co można jeszcze zrobić z dniem, gdy konczy się projekt po osiemnastej? Wiem, że wielu ludzi musi tak funkcjonować, ale dla mnie to niewyobrażalne.

Nie chciałabym mieć także wielkiego domu z rozległym ogrodem czy też przestronnego mieszkania, jeśli wymagałoby to podejmowania dodatkowych zajęć w celu spłacenia kredytu i ciągłej walki o czas na sprzątanie, koszenie trawnika oraz wycieranie kurzu.
 dla Męża, Rodziców, brata oraz przyjaciół. I czas na poranny rytuał śniadania i picia kawy. Na zachwycanie się przyrodą, zachodami słońca, trawką, która rośnie, muchomorkiem pośród mchu. Na chodzenie do kina. Czytanie książek. Słuchanie muzyki. Na kręcenie mazideł (o mazidłach jeszcze będzie kiedyś). Na przytulanie . Na powolne smakowanie czekoladowej trufli. Na gotowanie dla przyjaciół. Na przyglądanie się światu. Na marzenia. Na ich spełnianie.
Pozostaje mi tylko zacytować

Niech ktoś zatrzyma wreszcie świat ja wysiadam
Na pierwszej stacji teraz tu!
Niech ktoś zatrzyma wreszcie świat bo wysiadam
Przez życie nie chce gnać bez tchu

Jak w kołowrotku bezwolnie się kręcę
Gubiąc wątek i dni
A jakiś bies wciąż powtarza mi: prędzej!
A życie przecież po to jest żeby pożyć
By spytać siebie: mieć czy być
A życie przecież po to jest żeby pożyć
Nim w kołowrotku pęknie nić

Niech ktoś zatrzyma wreszcie świat ja wysiadam
Na pierwszej stacji teraz tu!
Już nie chce z nikim ścigać się z sił opadam
Przez życie nie chce gnać bez tchu

Będę tracić czas szukać dobrych gwiazd
Gapić się na dziury w niebie
Jak najdłużej kochać Ciebie
Na to nie szkoda mi zmierzchów poranków
Ni nocy dni...