Czasami wydaje nam się, że mieszka w nas dwóch różnych ludzi. Jeden, który wszystko doskonale czyni i tego człowieka prezentujemy światu.

           Jest też i ten drugi, którego się wstydzimy, i tego ukrywamy. W każdym człowieku istnieje coś takiego jak wewnętrzny dysonans i niespójność.

Każdy chciałby być dobry, a jedynie dokonuje czynów, których sam często nie rozumie.
                                                                              Dlaczego tak jest? 

Dlatego, że człowiek nie jest Bogiem, nie jest też aniołem, ani jakąś nadistotą, a jedynie małym pielgrzymem w długiej, dalekiej drodze swojego życia. Własne słabości czynią go wyrozumiałym i łagodnym w stosunku do innych.

           Ktoś, kto jest bezkrytyczny wobec samego siebie, będzie twardy i niezdolny wczuć się w innych. Nie będzie umiał nikogo pocieszyć, dodać odwagi i wybaczyć.

                                                   Szczęście i przyjaźń tkwią tam, gdzie ludzie są wrażliwi, 

                       łagodni i delikatni w słowach, i wzajemnie kontaktach.

                                                                                                           &nbs