Hipopotam, ja i Michał

Z zoo.

Dzień spędziłam miło, w gronie klasowym. W zoo się było, pizzę się jadło. Dużo zdjęć się zrobiło.

A tak poza tym to... smutno mi. Wyglądam przez okno, patrzę jak wieje silny wiatr, zaraz będzie burza, robi się ciemno, czuję się coraz bardziej samotna. Obserwuję burzę słuchając przy tym przejmująco smutnej piosenki. Czuję jak powoli zaciska mi się gardło... Widzę kołyszące się na wietrze drzewa, deszcz, który nieśmiało przedziera się przez ich liście. Patrzę szeroko otwartymi oczami, które stają się coraz bardziej mokre...  Spuszczam wzrok, żeby spojrzeć na Twoje zdjęcie. Wtedy spada łza, a za nią następna i jeszcze jedna. Więc biorę to rozmazane zdjęcie i przykładam do serca. Patrzę w chmury i widzę, że zbliża się czas na podjęcie jakiejś decyzji. Nie chcę, żeby to się skończyło. Ale... No właśnie. Ale.

Ktoś mi powiedział, że kiedy się smucę pada deszcz. Zapowiada się na to, że będzie padać przez następne 80 lat.