Wracam.

Zniknęłam na chwilę stąd... Zniknęłam na chwilę ze swojego życia. Musiałam przemyśleć kilka spraw, poukładać pewne rzeczy które od dawna odkładałam. Zniknęłam od razu jak zauważyłam że ginę w stosie spraw które mnie przerastają. Nadal tak jest, chociaż w tej krótkiej przerwie nauczyłam się z tym żyć. Wciąż trzymają mnie sprawy które już dawno powinny zostać uznane za zakończone, nie umiem tak po prostu zapomnieć tego co było. To nie jest łatwe. Wciąż potrzebuję pewnego dystansu, którego w pewnej mierze udało mi się trochę zdobyć. Nadal potrzebuję osoby, która pomoże mi przezwyciężyć to, co dla mnie jest niemożliwe. Przeszłość. To mnie niszczy. Kawałek po kawałku zjada całą mnie... a ja się temu poddaję bo już nie umiem z tym walczyć. Nie mogę zaczać nowego rozdziału w życiu, bo coś cały czas wyrywa mi kartki, które mogłabym zapisać na nowo... Wciąż czytam to samo, i mimo tego, że znam już zakończenie nie potrafię zrobić kroku do przodu. Boję się stawiać temu opór bo wiem, że to nie ma sensu. Tak bardzo chciałabym doświadczyć czegoś, co poszło w zapomniane... czegoś nowego, zupełnie innego. Potrzebuję odpoczynku od wszystkiego co było. Nie chcę już żyć ze wspomnieniami na pierwszym miejscu bo doprowadzi do tego, że nie będę w stanie już nigdy nic zapisać i w kółko będę czytać stare rozdziały które do niczego nie prowadzą. Chcę zacząć wszystko od nowa... pytanie tylko... JAK?

Dawno mnie nie było. Mam nadzieję, że chociaż 1/100 osób które to być może przeczyta zrozumie tego przekaz.