Familia

Siemka Wam :)

Dzisiaj minął miesiąc od pierwszej dziary na żywej skórze.

Zdążyłam w tym czasie zrobić dziesięć dziarek, mniej i lepiej udanych.

Jestem zszokowana jak wielu dookoła ludzi próbuje mi podciąć skrzydła. Kurcze co z tym naszym gatunkiem jest nie tak? Skąd się biorą Ci, którzy wszystkiego zazdroszczą i próbują zatrzymać tych, którzy coś chcą w swoim życiu zmienić na lepsze?

Dramat.

Za to wdzięczna jestem za tych, którzy jednak pomagają wznieść się wyżej chociażby ciepłym i dobrym słowem

Mam też cudowna piątkę, która mnie najgoręcej dopinguje i im jestem wdzięczna, za wsparcie i podnoszenie kiedy skopana padam na ziemię :*

Policja się ruszyła nieco.

Pan Tata albo ma chorobę psychiczną, albo ja już nie wiem o co chodzi. Chłopak wierzy, że ze mną jest w związku, że od zawsze mieszka ze mną w mieszkaniu, które wynajęłam nie będąc z nim już -.-

Twierdzi w wiadomościach, że dobija się do moich drzwi, tymczasem u mnie cisza w eterze.

Ale jedno osiąga nadal.

Boję się.

Kiedy wychodzę z domu, spoglądam przez ramię czy go za mną nie ma.

Kiedy wychodzę w nocy z psem, boje się, że mogę skończyć dźgnięta nożem.

Kiedy wsiadam do auta, że się pojawi i zdąży wsiąść ze mną.

To jest koszmar. Mój prywatny koszmar.

Może kiedyś się z tego strachu wyleczę.

Ostatnio brat mnie się pytał, dlaczego nie chcę kogoś poznać i spróbować zaznać szczęścia mając obok męskie ramię.

Nie chcę ryzykować.

Nie chcę mieć ewentualnie na sumieniu człowieka, bo Pan Tata cały czas mnie straszy, że skrzywdzi każdego kogo spotka u mojego boku.

Z drugiej strony, mam talent do wybierania psychopatów.

Kolejny może być gorszy.

Jak myślicie, bedzie że mnie dobra tatuatorka?

Pozdrawiam Was moje Żuczki :) :*