Dzisiaj nikt inny nie jest ważny
Dodano: 16 STYCZNIA 2017
16.01.17. 16:43 poniedzialek
16.01.17. 16:43 poniedzialek
Mialam juz pierwsza wizyte w poznaniu.
Mielismy juz pierwsza wizyte w osrodku adopcyjnym.
Kolejna wizyta za 1,5tygodnia w poznaniu.
Ciekawe czy torbiel sie wchlonela. Ciekawe czy pojde na oddzial. Ciekawe czy wymysla jakies inne leczenie.
Same pytania, zero odpowiedzi.
Jestem juz wykonczona psychicznie.
Niby taka silna jestem, ale nie w tej dziedzinie.
Tak jak juz mowilam ze lepiej mi jak na nic nie czekam, niczego nie oczekuje, nie mam nadzieji. Nic nie poradze ze tak mi jest lepiej. Nie wyobrazam sobie nie miec dzieci to bylaby najgorsza zyciowa kara.
Dookola same wozki, brzuchy, szczesliwe matki noszace swe dzieci pod sercem i kompletujace wyprawke. A ja ? A my?
W mojej glowie jest tyle mysli, tyle pytan, ale jest tez spokoj.
Spokoj z racji tej, ze odpuscilam sobie, wmowilam, ze nie mam dzieci i nie moge zyc jakbym je miala. Schizuje juz a tak nie wolno. Juz wiem jak to jest odpuscic to czego sie bardzo chce. Bedzie to co musi byc a ja stajac na glowie tego nie zmienie.
Dobro wraca, wroci. Przez tyle nocy gryze rece do krwi z niemocy.
Doceniam to, ze mam meza, ze jestemy zdrowi, ze sie kochamy. To jest moje wszystko na ta chwile.
Jestem jak tykajaca bomba, potrafie sie rozzloscic w sekunde a pozniej sama nie rozumiem dlaczego tak zareagowalam.
Mielismy juz pierwsza wizyte w osrodku adopcyjnym.
Kolejna wizyta za 1,5tygodnia w poznaniu.
Ciekawe czy torbiel sie wchlonela. Ciekawe czy pojde na oddzial. Ciekawe czy wymysla jakies inne leczenie.
Same pytania, zero odpowiedzi.
Jestem juz wykonczona psychicznie.
Niby taka silna jestem, ale nie w tej dziedzinie.
Tak jak juz mowilam ze lepiej mi jak na nic nie czekam, niczego nie oczekuje, nie mam nadzieji. Nic nie poradze ze tak mi jest lepiej. Nie wyobrazam sobie nie miec dzieci to bylaby najgorsza zyciowa kara.
Dookola same wozki, brzuchy, szczesliwe matki noszace swe dzieci pod sercem i kompletujace wyprawke. A ja ? A my?
W mojej glowie jest tyle mysli, tyle pytan, ale jest tez spokoj.
Spokoj z racji tej, ze odpuscilam sobie, wmowilam, ze nie mam dzieci i nie moge zyc jakbym je miala. Schizuje juz a tak nie wolno. Juz wiem jak to jest odpuscic to czego sie bardzo chce. Bedzie to co musi byc a ja stajac na glowie tego nie zmienie.
Dobro wraca, wroci. Przez tyle nocy gryze rece do krwi z niemocy.
Doceniam to, ze mam meza, ze jestemy zdrowi, ze sie kochamy. To jest moje wszystko na ta chwile.
Jestem jak tykajaca bomba, potrafie sie rozzloscic w sekunde a pozniej sama nie rozumiem dlaczego tak zareagowalam.
