Tak dawno mnie tu nie było..

Nie wiem co tu robię.

Lubię tu wracać.

Lubię czytać moje stare wpisy.

Lubię pamiętać,że moje życie wyglądało inaczej.

Tak wiele rzeczy muszę zmienić.Tak wiele jeszcze dokonać.Nadchodzący rok zapowiada się jednym z najbardziej intensywnych w moim życiu.Muszę wziąć się w garść,tylko jak?Kiedy człowiek nie ma już siły.Kiedy każdego dnia wstaje rano i nadal jest zmęczony.Zmęczony życiem.Ciężkim powietrzem.Zmęczony swoim odbiciem w lustrze.Tak bardzo zmęczonym że najlepiej nie robił by nic,a mimo to i tak byłby zmęczony.Fuck logic.Ale tak.Tak właśnie się teraz czuję..

Na szczęście mam Ciebie.W jakiś sposób,bo w sumie to nie mamy siebie nawzajem.Za wiele w życiu przeszliśmy,żeby od tak sobie być.No ale JESTEŚ.Nie wiedzieć czemu,rzucam się na tą głęboką wodę i beztrosko płynę.Powolutku,nie spiesząc się,nie łapiąc skurczy.Po prostu płynę.

Czuję się bezpieczna.Czuję,że może jednak jeszcze mogę być szczęśliwa.Że to nie musi być tak,że jestem Samotną Mamą i już zawsze nią będę..Nie.Już tak nie myślę.Nie tylko ze względu na Ciebie,ale ze względu na samą siebie.

Jesteś dla mnie cholernym wyzwaniem i cholernie się czasem boję,bo stawką już nie jest tylko moje złamane serduszko.Mimo to,brnę,chłonę Cię jak gąbka!

To takie miłe,że mogę tu te wszystkie żale wypisać bo i tak już nikogo tu nie ma,a Ty sam jedyne co rozumiesz po polsku to ..kurwa (oironio).

A niestety bądź stety (bo kiedyś znowu będę się mogła z tego pośmiać), będę się tu pewnie jeszcze żalić przez następne 3tyg.

Swoją drogą to całkiem fajny test dla nas. I choć wyjeżdżasz dopiero w sobotę to ja już tęsknię i zastanawiam się, jak ja do cholery wytrzymam bez Ciebie 3tygodnie?? 

.tortura.

Jeszcze dalej w Oxfordzie,

ale czas się przenieść gdzieś indziej.

Nie za daleko,

brońcie kogośtam,

ale już czas..