Galopując wśród dnia tłoku

Z próbą dotrzymania kroku

Biegniesz łapiąc jej sukienkę

I gdy złapiesz dajesz mękę

W uśmiech, słodkie oczy, usta

Składasz dary dla niej - bóstwa

Ona zimna, skała twarda

Jakby z uczuć jest odarta

Twym uśmiechom się opiera

Laser oczu Twych odpiera

Chłodnym wzrokiem Ciebie gani

Dobrze wiedząc że ją zranisz

Niby dla niej zrzucasz szaty

I nie dajesz się na raty

Pancerz swój przed nią składasz

Drogę z róż jej układasz

Jesteś dla niej cały jeden

Dajesz jej na Ziemi Eden

Ona twarda nie chce ulec

Czuje, że okryje dusze bólem

Od początku rację miała

Gdy mówiła, że się bała

Gdy błagała - 'NIE RAŃ PROSZĘ

Dzielić Tobą się nie znoszę'

Gdy mówiła, tłumaczyła

Nienawiści się uczyła

Serce mu na tacy dała

Mimo tego, że się bała

Raz wieczorem, poszła drogą

Tą, na której zabić mogą

Z trwogą w dłoniach

Serca biciem, półoddechem

Szła w ciemnościach krokiem pewnym

Chcąc się mylić choć w tym jednym

Śmierć przeżyła na tej ścieżce

I gdy serca woła 'jeszcze'

Ona w pięści dłonie ściska

Rozum 'ku*wą' w myślach ciska

Podpowiada 'ja się zemszczę'

No i zabił ją dwukrotnie

Raz, gdy robił wciąż odwrotnie

Dwa - gdy swojej w tym nie widział winy

Kiedy kłamał oczy tej dziewczyny

Morał tej histori krótki

Dziwne miłość miewa skutki

A gdy panna się otwiera

Drobne gesty w całość zbiera

I przekłada na swe myśli

Myśląc, że sen jej się ziści

A on? Ślepiec, głupiec jeden

Gdzie ten obiecany Eden?

Gdzie uczucie? Ta brunetka?

Ona - durna marionetka

Slocha w kącie?

Pięści ściska.

W kąt tą miłość znowu ciska

A dla niego dobra rada

Przy burnetce nie wypada

Kłamać, z inna się spotykać

Głupie błędy jej wytykać

I nie patrzeć na swe czyny

Tylko jej wytykać winy