Głaz

Nadciągają trudne dni, tygodnie, miesiące, a ja już nie mam siły wstać... Nie mam siły żeby odpowiedzieć sobie na wiele pytań. Przede wszystkim co dalej? Już nawet chciałam ograniczyć kontakt z Ukochaną żeby jej nie obarczać moim cierpieniem wywołanym przez nodchodzące cierpienie matki. Ona tam siedzi w Szwecji spokojna, niczego nieświadoma, a ja za każdym razem jak o tym pomyslę mam łzy w oczach. W dzień jej powrotu miałam jechać pod niamioty ale ojciec chce jej to wtedy powiedzieć. I co mam teraz zrobić? Nie jechać? Przecież matka nie może wtedy zostać sama. Próbowałam to wyjaśnić temu przedstawicielowi żałosnego męskiego gatunku, ale nie dociera. Nawet nie wiem co ja do niego czuję teraz... Nienawiść? Obojętność? Zrozumienie? Może po prostu nic. Może skończył mi się życiowy limit emocji i uczuć. Za dużo ich było do tej pory... Dobrych i złych. Więcej złych... Treaz męczy mnie przyszłość, a dokłdaniej najbliższy tydzień. Może zginę? Może pójdę się napić i umrę budząc się gdzieś na starym dwocu... Nie wiem... ojciec już pije. A ja? A ja nie umiem się w tej sytuacji odnaleźć... Dźwigam ciężar... Ogromny głaz, który tak dawno chciałam gdzieś porzucić, a który rośnie i może mnie zabić. Chciałabym uciec ale sumienie mi nie pozwala...