obarczył jarzmem win

Z kochana Sarką u Osiczków. Faajnie było.

Patrząc trzeźwo, realnie, trzymając się gruntu to

Puki sie usmiecham, jestem szcześliwa

Do czasu kiedy kogo mam to robić, to szczeście mnie nie opuści

Gdy czuję się doceniona, jestem zadowolona z moich osiągnięć

Kiedy rozumiem się bez słów z resztą, niczego więcej mi nie trzeba

Za każdym razem mam moc, która utrzyma mnie w pionie.

Wszystko idzie dobrze, nie mam żadnych barier.

Oprócz jednej. To ja sama. 

To może ja ciągle jestem ciemną odchłanią, która chce pochłaniać dla siebie całe dobro

Właściwie, gdzieś musiał być haczyk, dlatego niefortunnie się na niego nadziałam

Zyt wiele oczekując od samej siebie, podwyższam tez poprzeczke innym

Może to nie ten czas, gdzie wszystko równo się rozkłada

Nie chcę wpajać innym, kawałka siebie

Jedyne co mogę zrobic to ofiarować z myślą, że zostanie ta część przyjęta, pozytywnie rozpatrzona

Co jeśli cały ten czas, stałam w miejscu, a myślami byłam już daleko za rzeczywistością

Nie chcę się cofać, ale jest to konieczne. Gdzies tkwi błąd. 

Raczej nie znajdę go sama, jeśli z góry będę przekreslona.

Nigdy nie chciałam być właśnie w takim miejscu, a ja sama do tego doprowadziłam, bakatelizując każdy zły krok. 

Teraz mnie to przerosło, muszę toczyć walkę z sama soba.

Co jeśli będzie ona bez skutku i to nie ja będę tym słabym o gniwo.

Po co komu budowac coś na ruinie, w niemozliwy sposób, chcę czegoś nieosiągalnego. Ironio

Dostrzegam tyle piękna, radości, szczytow i wzniosłości. Co mi przyjdzie z tego, jeżeli wciąż cos ciaży. 

Muszę się z tego wyswobodzić, gdzie znów szukać rozwiązania, kiedy jest tak niezrozumiełe. 

https://www.youtube.com/watch?v=3-0wCuMV_Hk

Jeżeli piękno zasługuje na potępienie
Jeżeli mądrość potęguje jedynie zło
Jeżeli szczęście jest przeszkodą dla zbawienia

To osądzi mnie, bezduszna, wieczna noc