Łyk śmierci...

Zamknęłam oczy

Zakryłam uszy

Pragnęłam chwili spokoju dla duszy

Przez zaciśnięte powieki dojrzałam bruzdy

Poszarpaną na kawałki umęczoną duszę

Głuchy łosko rozbrzmiał mi w głowie

Krwawięce serce dawało znać o sobie

Wnętrze nie trudzi się o pusty uśmich

Ginie pozbawione promyka radości

Szaro-bure kredki wzięłam do ręki

Pomalowałam nimi świat tonący w nadziei

Wiosenny ptaszek zaśpiewał mi nad głową

"Odbierz marzenie innym, cierpiąca istoto"

Biegłam przed siebie w ucieczce przed hańbą

Nie mogłam wykonać taniego rozkazu

W moje życie bezwzględnie wkroczono

Odbierając cel do którego dążyłam

Nie umiem odbierać innym życia

Nie umiem wmawiać niesłusznego stwierdzenia

Jesteśmy na chwilę

Potem znikamy

W ciemnej otchłani zgubionych marzeń

Skakałam w dół po marmurowych schodach

Czystym umysłem oświetlałam drogę

Zgaszono mnie jednym pustym słowem

Zostałam uwięziona w żelaznej celi

Bez powietrza, pozbawiona nadzei

Zdarto ze mnie skrzydła wiecznego szczęścia

Spalono ciało na ofiarnym stosie

Jestem popiołem rozsypanym w Twej duszy

Bladym wspomnieniem ginącym w czeluści

Pozwól mi odejść z kieliszkiem w ręku

Muszę dopić mą śmierć ostateczną

...