Za każdym razem, kiedy słyszę, że na Tamten świat odchodzi ktoś z rodziny bądź ktoś całkiem mi obcy obiecuję sobie, że muszę coś zmienić w swoim życiu, muszę cieszyć się każdym dniem, czerpać z niego jak najwięcej. Bo przecież wiem, że taka jest kolej rzeczy, rodzimy się po to, żeby na końcu naszej ścieżki odejść na zawsze, umrzeć.

I niestety, tylko na obiecywaniu się kończy.

Nawet dzisiaj rano zastanawiałam się co mi z tego życia, jeżeli codziennie powtarzam ten sam rytuał: praca, uczelnia, dom, praca, uczelnia, dom.

Nie potrafię się cieszyć z tego, że otrzymałam największy dar jakim jest życie. Mam najukochańszą mamę na świecie, brata, za którego wskoczyłabym w ogień, chłopaka, który mnie kocha, rodzine oraz przyjaciół, którzy zawsze są ze mną i na których mogę liczyć. Mam pracę, mogę się dalej kształcić, zdobywać wyższe wykształcenie i co najważniejsze jestem zdrowa. Mogę codziennie wstać z łóżka i cieszyć się nowym dniem.

I to jest ważne

. Po co szukać złych emocji, po co krzywdzić innych? Czy nie lepiej myśleć pozytywnie, sprawiać sobie i innym radość? To powinno być ścieżką życia każdego.

I kiedy dzisiaj dowiedziałam się, że kolejna osoba przegrała walkę z chorobą, zakręciła mi się łza w oku. Siedziałam cały dzień i zastanawialam się, co by było jakby mnie to spotkało. I nie wiem, nie wyobrażam sobie życia bez osób mi najbliższych, nie jestem aż tak silna.

Żyjmy tak, abyśmy mogli na końcu drogi zwanej ''życiem'' powiedzieć, ze jesteśmy spełnieni, bądźmy dobrzy dla siebie i dla innych, nie spieszmy się, zatrzymajmy się na chwilę, cieszmy się każdym dniem. Zarażajmy optymizmem.

Żyjmy pełnią życia.

Wieczny odpoczynek racz Jej dać Panie...