Życie... Życie !

Czasami coraz poważniej myślę o swoim życiu. O sukcesach i porażkach jakie w nim odniosłam. I z każdą sekundą, minutą coraz bardziej żałuję. Żałuję, że nie odzywałam się wtedy kiedy miałam do tego prawo. Że nie krzyczałam, kiedy było to konieczne. Niestety teraz.. już wszystko stracone. Moje nadzieje, plany, marzenia, cele. Wszystko to odeszło razem z Tobą, kochany. Mój jedyny Mateuszu Licealisto. Widocznie za mało Cię kochałam. I wstyd mi się do tego przyznać, ale boli mnie własne jestestwo. Nie wiem czy wytrzymam dłużej tę farsę. Czuję, że opuścili mnie wszyscy przyjaciele. O ile nie byli udawani, a prawdziwi. Chociażby oni w moim nędznym życiu wydawali mi się realni. Lecz teraz i ich już nie ma. I wszystko odeszło. Razem z nim i z nimi- całe moje życie. Dopiero teraz dostrzegam jak zaślepiona musiałam być by nie widzieć, że wszyscy na około wyłącznie męczyli się ze mną. I bawili uczuciami. Pamiętam.. ten pochmurny dzień. 16 maj 1997r.,wtedy też przyszłam na świat. Dopiero teraz mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że to była pomyłka. Ja byłam i jestem pomyłką genetyczną moich parentsów. Bo o ile przez całe życie byłam roześmiana i szczęśliwa, teraz stałam się emo. Pytacie dlaczego dzielę się z wami moimi przemyśleniami? Odpowiedź jest prosta. Wszystko mi się posypało i cierpię. Chcę żebyście wsiedli zaraz do pociągu byle jakiego i przyjechali do mnie.. żeby pocieszyć.