Życie jest pełnie niespodzianek, nigdy nie wiesz, kiedy obróci się o 180 stopni i poprowadzi Cię całkiem inną drogą. Zostaje nam tylko wiele wspomnień...

Chyba nie potrafię doceniać szczęścia, człowiek tak wiele razy dostaje w kość, że poźniej zamiast cieszyć się chwilą, wyczekuje kiedy się skończy, kiedy nadejdzie to 'bum', a skoro tego podświadomie wyczekuje, to niestety 'bum' nadchodzi.

Tak bardzo chciałabym znowu dostrzegać dobro ludzi, a nie tylko czekać aż wbiją mi nóż w plecy, bo przecież zawsze w końcu tak było... Wierzyć w miłość, tą jedną jedyną, wielką i niezniszczalną, nie czekać aż coś się posypie, tylko trwać w niej i wierzyć, że nic tego nie zmieni... Wierzyć, kochać, dawać z siebie jak najwięcej... Kiedyś to było takie proste...

Nawet tam wracają wspomnienia kopytnych przyjaciół, które uczyły małą dziewczynkę, co to jest miłość i oddanie, uczyły, że poświęcona praca i cierpliwość wraca, dały złudne poczucie, że będą zawsze czekać... W sumie, czekają, w innym miejscu, mają inną maść i temperament... Ale to zawsze to samo, wielkie, końskie serduszko, wiele serduszek...

Czegoś jednak po czasie się dowiedziałam, że rozwój zawodowy nie jest dla mnie, nie spełnia mnie całkowicie.

Spełniona jestem przy koniach i w Twoich objęciach, spełniona będę opiekując się swoim domem i rodziną. Już wiem, że więcej we mnie 'matki Polki' niż pracoholika karierowego. Praca daje tylko pieniądze, owszem potrzebne.

Tylko nigdy nie można zapomnieć, że pracujemy, by móc mieć rodzine i rozwijać swoje pasje, to dla tego żyjemy, nie dla pracy...