Wszystko doceniamy w momencie kiedy to tracimy. Dopiero teraz dostrzegam jak brakuje mi jego zachowań, tych o które tak bardzo byłam na niego zła... I choć jest nowe maleństwo to nadal wszyscy się zapominają i wołają je innym imieniem...

Lubię jak wszystko jest tak monotonnie dobrze między nami, szczególnie gdy dzieje się tyle złego co teraz. Dobrze, że jesteś... Mimo, że nadal ciężko Ci z obietnicami, że nie wiem ile jeszcze będę w stanie za Tobą czekać, to nie będę żałować żadnej chwili... I na przekór wszystkim, do samego końca będę wierzyć, że ludzie się zmieniają i każdy z nas ma dobro w sercu...

Strasznie przytłaczają mnie ludzie, którzy szukają sobie na siłę problemów, przejmują się słowami innych, wynajdują najmniejsze drobiazgi i przyczepiają się najdrobniejszych rzeczy żeby gdzieś obrócić to w coś  znaczącego, chociaż nigdy to żadnego znaczenia nie miało... Ludzie na prawdę nie potrafią być szczęśliwi...

Pytanie czy ja sama potrafię? Też szukam problemów gdy ich nie ma, wyciągam często stare, przepracowane już "brudy", czepiam się przeszłości, może dlatego, że nie idziemy dalej? Dlatego, że teraźniejszość pozostaje wciąż bez zmian i nie nadchodzi "przyszłość"?

Może...

Stałam się jakaś dziwna, zaczęłam się bać wszystkiego, począwszy od rzeczy, które kocham, kończąc na nas w dalekiej przyszłości...