seriale nie dostarczają tyle emocji co codzienność.

rzeczywistości nie trzeba nawet pomnażać przez iloraz emocjonalności i wrażliwości, by stała się dobitnie powalająca. życie oczywiście jest stałym procesem kolekcjonowania doświadczeń, jednak czy można naprawdę uodpornić się na te złe? czy można zabić swoją emocjonalność, zamknąć się i z czasem przestać czuć? naszczęście po względnie odpowiednim czasie, po kilku pijanych wieczorach, łzach i niedokończonych rozmowach, potrafimy pogodzić się z niektórymi z nich by w następnej kolejności czerpać z nich wiedze, jak stawiać czoło codzienności i po raz kolejny ze zdziwieniem odkryć jak człowiek potrafi być wytrzymały.

sny ewoulują.

koty atakują.

dziękuję