przyzwyczajenie jest stałym, nieodłącznym czynnikiem codzienności, bywa swego rodzaju uzależnieniem, na wielu płaszczyznach, nie tylko emocjonalych. Niektorzy nawet twierdzą, że jest ono, drugą naturą człowieka. Często niezwracamy na nie uwagi, ignorujemy, lub zwyczajnie nie zauwarzamy. Co jednak kiedy zaczyna nam przeszkadzać? kiedy czujemy się jego niewolnikami, ? Co kiedy staje się ono powodem rezygnacji z różnych rzeczy?

Nie czuję się tutaj dobrze. 

Wydaje mi się że ludzie nie spostrzegają mnie jako całości, nie zwracają uwagi na zależności, które mają miejsce między różnymi mymi częściami. wchodze do pokoju, niczym do gabinetu lekarskiego, pelnego lekarzy specjalizujących się w konkretnych moich częściach. ortopedzi patrzą na moje plecy, na moją postawe, jakbym już nie było mnie, a plecy były odrębną cząstką mnie, która ma własne zdanie, okuliści przeszywają moje oczy na wskroś, jakby były puste, jakbym nigdy nie patrzyła, jakby moje oczy nie wyrarzały żadnych emocji, a moje nogi były zupełnymi ćwierćinteligentami bez twarzy.

Rozkładają mnie na części pierwsze i nagle wszystko staję się bez sensu. kiedy ręka jest ręką, noga jest nogą, głowa, głową i nie ma już mnie. te części nie mają sensu, ja nie mam sensu. trace na rozdzielczości, rozplywam się wczęściach, trace uczucia, obezwladnia mnie obojętność, a walka o "ja" staję się z góry przegrana.

Czuję się tu źle.

Łapie nogi, łapie serce, prędko zbieram się do kupy i wybiegam na ulice pełną ludzi. Trudno. Niech będę zależna od miejsc które nie należą do mnie, niech ograniczają mnie. Niech ograniczają, zmuszając me cząstki do bycia całością. W końcu w kupie raźniej.