Zdjęcie z Internetu.

Słabo nadaję się do funkcjonowania w tym społeczeństwie.

Mam 25 lat, a momentami jestem naiwna jak dziecko.

I ta moja wiara w ludzi...

Dobrowolnie - w przeszłości - pozwalałam traktować się jak zabawkę.

Tylko, że ja nie byłam zabawką i miałam uczucia.

I tak bardzo chcę teraz tego, żeby osoby, które mnie tak mocno zraniły - pożałowały tego. 

Nie, nie chce, że im się coś stało. Chcę, żeby dotknęło ich takie wstrętne uczucie, że mogło być przecież inaczej.

Ale  z drugiej strony po co? Jestem tak głupia, że gdyby Ci, na których mi zależało, przyszli i przeprosili, chcieli być blisko - pewnie znów zachowałabym się naiwnie. 

Ale może to też moja wina? Miałam oczekiwania, a o nich głośno nie mówiłam?

Nawet po kilku latach ciężko zapomnieć o ludziach, którzy przecież zbudowali moją przeszłość. 

Noszę maskę obojętności.

Lepiej nie widzieć, nie patrzeć.

Tylko tak bardzo chciałabym, żeby pożałowali.

Tak jak ja teraz, pewnych  rzeczy bardzo żałuję.