jeszcze rano myślałam, że mi niewygodnie w ubraniach, które na sobie miałam, ale wiem, że niewygodnie mi w 

ciele jakie mam. Gdybym mogła być samym mózgiem, to byłabym szczęśliwa (choć i on nie jest godny podziwiania).

 a tak nie mogę się schować, bo zawsze jakaś szpetna część mnie będzie widoczna. Łatwo powiedzieć: jesteś okej, 

nie martw się, niektórzy nie mają rąk, są poparzeni! albo nie obgryzaj paznokci, zacznij ćwiczyć, nie rzygaj, 

jedz normalnie. przecież chcę. ale równie silnie (jak nie mocniej) chcę się zniszczyć doszczętnie, żeby chodzić blada, wychudzona, z podkrążonymi oczami i rozmazanym makijażem, fajką w ustach, próbować się uśmiechać.  Być może chcę to osiągnąć ze wszystkimi konsekwencjami: poczuciem winy,  beznadziei, bezsilności, że doszłam tak daleko, a przecież wtedy było lepiej, a nie będę mogła się już cofnąć bo przegrałam na starcie,  w przedbiegach. zaklinowałam się w blokach i wszyscy skończyli już bieg. Obojętne mi jest jak szybko dojdę do mety.. właściwie to już zrezygnowałam. Chyba nawet nie wzięłam udziału w wyścigu.

smutek jak wszechświat, nie weszłam na wagę dziś, za bardzo się bałam, strach mnie zniszczył