Pakujac sie przedwczoraj wieczorem,znalazlam jedna ze swoich starych ulubionych ksiazek o milosci.Piękna opowieść o dwójce ludzi,którzy przez cale swoje młode życie się docierają. Próbują być ze sobą,a gdy tylko się coś dzieje to się poddają. Ta historia pokazuje,ze czasami nawet jeżeli kogoś bardzo mocno kochamy to nie potrafimy z nim dzielić życia. Morałem tej książki jednak jest coś innego. A mianowicie,ze warto próbować. Nawet 100 razy ,a jeżeli trzeba 101 i może za tym 101 razem wreszcie się uda. Nie warto tracić nadziei na miłość. Nie wolno się poddawać,tylko walczyć o swoje uczucie. Znałam kiedyś pewnego chłopaka. Byl szaleńczo zakochany,w swojej byłej dziewczynie. Próbował wszystkiego. Związał się na nowo,po czym zaczął przygodne romanse,ale na nic się to nie zdało. Dalej kochał. Nie jest tak łatwo przestać kogoś kochać. Najtrudniejsza jest pierwsza miłość. Kiedy się kończy, mamy wrażenie,ze nasz świat się zawalił. A tak nie jest. Świat dalej się kreci,a ta miłość będzie w nas do końca życia. Skąd to wiem? Moja babcia,kiedy po zerwaniu z moim pierwszym chłopakiem wróciłam do domu zalana ze łzami,opowiedziała mi o swojej pierwszej wielkiej miłości. Nie zdajecie sobie sprawy jakie światełko pojawiło się w oczach tej 80 letniej kobiety. Mówiłam o Nim z lekka złością,ale przez ten ton przebijała się czułość. Sentyment ? Tak, sentyment. Ale i tez uczucie. Powiem Wam jedna,może dwie rzeczy. Po pierwsze próbujcie do skutku. Jeżeli dwoje ludzi ma być ze sobą to bez względu na huragany,tsunami oraz inne kataklizmy będą. Druga rzecz? Uczucia nie umierają. Można je schować w szufladzie i zamknąć na kłódkę,ale ta szufladę czasami sami w pokoju na końcu świata otwieramy i wspominamy. Tak jak i ja dziś wspominam.

blogspot.

formspring.

muzyka.