Wiele spraw możemy zmienić, do niektórych nie dopuścić, zatrzymać je, zapomnieć o nich.

Jednego jednak nie możemy zatrzymać, ani przywrócić. Czasu.

Pierwszych lat swojego życia nie pamiętamy. A w większości z nas, to jeden z wielu piękniejszych okresów jaki przeżywamy. Pokazujemy jak silni jesteśmy, jak się rozwijamy, uczymy się kochać, okazujemy miłość i często nawet dorośli uczą się od nas.

Dorastając chcemy być starsi, dorośli, pragniemy więcej, co jest piękne. Naprawdę piękne. Przeżywamy pierwsze rozczarowania, zauroczenia, wybieramy swoich idoli, żeby potem zmienić je setki razy. Buntujemy się, przyznajemy do winy, co też pewnie powtarzamy kolejny milionowy raz.

Wielu z was, czując się bardziej dorosłymi w dniu swojej pełnoletności, chwilę po tym odczuło, że to wszystko nie jest takie proste. Ale wiecie co? Nie bójcie się. Uwierzcie w siebie i idźcie do przodu. Próbujcie. Jak nie wyjdzie, to nic się nie stanie. Nie pozwólcie, by sparaliżował was strach, a czas wymykał wam się z rąk. Marnujcie czas na miłość, kłótnie, poznawanie nowych miejsc, motywację, poznanie siebie, stawianie celów i spełnianie ich. To wszystko jest piękne i wydaje mi się, że warte naszego życia.

Nie zaszywajcie się w domu, nie uciekajcie, kochajcie beztrosko i bezgranicznie (no i z głową na karku). Czasem jest za późno na jakiekolwiek zmiany. I żałujemy i wariujemy. I do tego właśnie nie dopuśćcie.

Czas to szczera cholera. Wytyka nam błędy i przypomina o straconych szansach, a później o całym życiu. Nie dajcie się zmarnować złemu. Ciężko się później z tego wydostać.

Milczę, bo nie potrafię sobie tego poukładać.

Sparaliżowało mnie bardziej niż zwykle.

Jak ból zęba, podczas strachu przed dentystą.

Ciężko mnie złapać. Świetnie się zaszyłam.