Facebook pyta się mnie, co myślę o tym dniu (coś w ten deseń), ignorowałam to pytanie za każdym razem, gdy je widziałam. Dodatkowy dzień w życiu, rok przestępny, miesiąc i dzień też, a może jednak przestępczy?

Dzień jak dzień, poniedziałek, 29. Szczerze mówiąc, chciałabym za 4 lata go nie pamiętać. Niech nie będzie dniem szczególnym w moim życiu, niech nie wierci dziur w moich ranach, które cholernie wolno się goją. I tak ludzie rozdrapują mi je regularnie co kilka miesięcy. Nawet nie zdążę pomyśleć, że jest lepiej, a już rzeczywistość daje mi super mocnego kopa.

Chyba się już powoli przyzwyczaiłam, chociaż za każdym razem boli tak samo. W sumie chyba coraz mocniej.

Kiedyś miałam pretensje do Boga, do całego świata. Teraz już rozumiem, że to niczyja wina.. Tylko ludzie i głupota są winni. Pluję sobie w twarz, że wcześniej nie doceniałam tego, co miałam. 4 ścian, wolności, czas z przyjaciółmi na zawołanie. To było piękne. A teraz duszę się sama w sobie i przemijam. Bardziej niż kiedykolwiek.

Pociesza mnie już tylko to, że wpadnę w wir uczelni i mam nadzieję, że zwalczę to cholerstwo, które siedzi we mnie bardzo szybko. Często najlepiej nie mieć czasu na uczucia. Wcześniej tego nie rozumiałam, a teraz wiem, jak bardzo mnie to wyżera.

Życzę udanego tygodnia,

mam nadzieję, że dla was rozpoczął się lepiej.