Nowy Świat..

coś zostaje stracone by coś powstało..

coś się kończy by coś innego mogło się zacząć,

stoję dumnie przed bramą której się zawsze obawiałem, oczy iskrząc ogniem,

jestem gotów by tam wejść.. lecz co tam będzie przechodzi moje pojęcie.

czarna peleryna założona rozmywa się w powietrzu jak czarny cień.

oczy zapadły głębią czerwieni płonąc biało czarnym ogniem.

Jestem Księciem Nocy.

Stojąc przed bramą opiera się, nie ma odwrotu, lecz stałem się dość potężny by tam wejść.

Otwiera bramę, ciemność wpada do sali tronowej.

świecę czerwono białym ogniem, który wiruje spiralnie po moim ciele..

Choć za mną.

światy krążą w około, planety przelatóją przed oczyma..

unosi rękę, płomienie wosną..

wszystko wiruje.

zaciska pięść.

ciemność, bijące światło migocze jak serce.

zjada je kłębi ręce i oślepia wszystko do okoła.

wokoło trawa i długi teren spowity nocą.. nad nami księżyc.

wchodzi na wzgórze..

Armia cieni biegnie w naszą strone.

Uśmiecha się szalenie..

i krzyczy na kolana!

Eho niesie w głąb świata.

wszystko upada, tylko białe oczy iskrzą w ciemności.

choć to niedaleko.

idziemy przez armię która się rozstępuje.

coś wielkiego próbuje mnie zaatakować macham ręką i płomienie zamienią to w pył

powstaje zamieszanie.

słychać wycie w oddali i szepty..

drapanie, głębokie zchrapiałe oddechy.

i powarkiwania.

nagle moje oczy wybuchły płomieniem,

milczeć!

cisza..

miniowszy armię..

wspinamy się na pagórek,

w oddali widać góry.

a pomędzy nimi zamek.

wszystko jest pokryte śniegiem.

tam zmierzamy..

po drodze słychać w oddali wycie.

powoli wchodzimy na śnieg do głębokiego lasu,

w którym nie widać dobrze drogi.

za drzew widać jedynie oczy ktore błyszczą w ciemności..

stanąłem zpojrzałem w bok..

i wpatrywałem się przez chwilę.

wyjdź para buchła z wiatrem..

wyszedł wielki wilk.

a za nim drugi.

wsiadaj pojedziemy będzie szybciej.

potem przed mórem.. wielką białą od śniegu bramą zatrzymałem się.

i wilki zaczęły wyć.

setki tysiące wilków w głębi lasu wyją..

brama otworzyła się.

choć one muszą tu zostać.

zamek sięga nieba i jest na wprost.

czarny okryty białym śniegiem.

zimno tu i pusto.

domy ciche, słychać tylko skrzypienie tabliczek i trzaski pustych drzwi.

bliżej zamku pali się trochę świateł w oknach.

wejście do zamku ma parę stopni..

a patrząc w górę sięga nieba, szpiczasymi wierzami.

Nie było mnie tu od lat.. westchnąłem.

korytarze pokryte lodem, spowite ciemnością,

tylko księżyc wpada do środka,

ja poruszam się cicho bezszelestnie,

jak cień a szata powiewa i rozmywa się czernią w mroku.

korytarz szybko się końcy..

sala tronowa czarny marmur, białe płyty,

niczym szachy na ziemi..

filary spiralne..

pod ścianami małe zaspy..

sufit wysoko pokryty soplami.

czerwony dywan.

i chorągwie rozwieszone do okoła, z herbem smoka.

dwa kraciane kosze buchają niebieskim ogniem przy tronie.

a sam tron to kryształ z mnustwem szczegółów,

i głatkim idealnym siedzeniem.

siadam mój czerwono biały ogień rozświatlił kryształ i całą sale.

wraz z księżycem wpadającym przez okna.

witaj w moim domu.