Przez całe życie nigdy nie miałem najmniejszej ochoty grać na instrumencie muzycznym. W college'u marzyłem o tym, żeby być członkiem zespołu rockowego, ale tylko z powodu dziewcząt, które były częścią inwentarza w życiu rockowców. Poza tym zadowalałem się słuchaniem muzyki w tle podczas pracy, czy dla poprawienia sobie nastroju, kiedy miałem ochotę na seks albo byłem podłamany.
Venasque mówił, że dwudziesty wiek generalnie nie lubi spokoju i że dlatego tak wiele jest wokół nas uciążliwego lub bezużytecznego hałasu (i muzyki).
- Niektóre stulecia są szczęśliwe trwając w spokoju i wpatrując się w niebo. Nasze poświęca cały czas na szaleńcze próby wypełnienia przestrzeni po niebiosa! Nic już nie zostało z ciszy. Nie ma się ani minuty na myślenie albo po prostu chwilę spokoju. Nawet w windzie, albo kiedy się czeka połączenie telefoniczne z wewnętrznymi numerami w instytucjach; windy dawały ludziom kiedyś tych kilka cennych chwil, kiedy można je było zatrzymać między piętrami i myśleć o tym, co za chwilę powiedzieć, albo co się właśnie w życiu wydarzyło. Teraz wchodzi się do ciasnego pudeł wypełnionego dźwiękami Strangers in the Night. To zresztą niszczy całą ideę muzyki, która jest czymś, czemu powinno poświęcać się sporo uwagi, a nie czymś, czego się nie cierpi albo ignoruje, czekając na połączenie! Zamierzam cię nauczyć czytania nut i wykonywania muzyki, Harry, żebyś mógł dowiedzieć się czegoś więcej o sobie i żebyś miał się na czym skupić, kiedy zaczniesz znowu to tracić.
- Czy znowu to stracę?
- Tylko jeśli tego chcesz. Inni nie mogą temu zaradzić. Ty jesteś w tej luksusowej sytuacji, że możesz dokonać  wyboru, czy chcesz być wariatem czy nie.

Jonathan Carroll - Muzeum Psów