Jesteśmy dla siebie jak chiński znak równowagi,
Coraz bardziej jestem pewien, że los dobrze nas zaprowadził.
Nie możemy istnieć bez siebie jak bez nocy dzień,
Jak bez ciemności światłość, jak bez życia śmierć,
Wiem, że rany na sercu przeze mnie zadane się goją powoli
I wiem, że to boli, Ty jesteś moją ostoją i chociaż nasze życia
To walka dwóch różnych światów
Moje życie bez Ciebie byłoby jak ogród bez kwiatów,
Ja czasami przy Tobie czuję się jak niemowa,
Bo w słowniku nie ma takich pięknych słów, żeby Cię zdefiniować
I nawet wszystkie razem wzięte komplementy świata
Są za brzydkie, żeby kogoś takiego nimi oplatać.
Jesteś cudem natury, moim natchnieniem
Moją muzą, moją weną, moim przeznaczeniem.

Pomimo mych wad wciąż mnie kochasz bezgranicznie,
Jesteś jak rzadki kwiat w ogrodzie botanicznym.

No to pół roku właśnie minęło.

Nie wiem, kiedy minął ten czas.

Ale był najszczęśliwszy w moim życiu.

Najlepiej przeżyty.

Najpiękniejszy.

Będzie więcej :D

Polski rozszerzony chyba w miarę.

Tak myślę bynajmniej.

W poniedziałek ustny polski, trochę boję się, ale mam nadzieję, że będzie dobrze.

Przyszły tydzień straszny.

Ustny polski, niemiecki, geografia, ustny niemiecki.

I koniec maratonu.

Koniec tej męki i odpoczynek :D

Czekam już na przyszłą niedzielę.

Kiedy w końcu Cię zobaczę i razem odizolujemy się od tego miejsca na 3 dni.

Szkoda, że tak krótko, ale zawsze coś.

Cieszę się z tego i nie mogę się doczekać :)