Alice Skellington

Zniewolona wymienialnością każdego z elementów . 

Przywiązana nadgarstkami , szyją , szklaną kruchocią wbijam się z wielką siłą w materac , 

łamię swój kręgosłup , sprężyny wbijam w skórę , łokcie wywijam w drugą stronę . 

Głowę trzymam  chmurze , która daje burzę z gradem , piorunami , i wiatrem łamiącym lasy .

Lecz pewnego dnia wstanę , wybudzę się z ciemnoty , mimo tego , że na razie ciemnotą 

się staję . 30 dni spędziłam na mostku statku dążącego do nowego świata , łykając

słodko-gorzka bryzę , niedobrze mi od tego smaku , chcę wybudzić się z tej ciemnoty .

Na razie tatuuję na swoim ciele obrazy tych poległych statków i obrazy tych rozlanych łez .

Słonce rozkwita w wiśniowych barwach , lecz nie jesteśmy tam , by patrzeć jak

przemija . Powleczeni płótnem próżności , winniśmy czekać , z twarzami wtulonymi

w glebę . Patrząc tak długo , aż oślepniemy , pogrążamy to miasto w czerni .

Dopóki noc jest tak młoda , te zimy o barwie wiśniowego zachodu .

Nasze słowa nie są bardziej trwałe od papieru , i choć nigdy bym nie pomyślała ,

że dane nam będzie samotnie spotkać się na tej cichej plaży nie ma już nic , 

co mogłybyśmy tak naprawdę zrobić , to jest ten wiśniowy zachód .

Nic nie poradzimy na to , że niebo ulenło samozapłonowi . I zdaje mi się , ze wszyscy 

jesteśmy skazani na śmierć . Drzewa zapuszczają korzenie w nocości . 

W gardłach nastała susza , gdy chodniki wypełniły się martwymi ciałami .

Te promenady są synonimem naszych cmentarzy .

Pęłznąc na kolanach by ratować ostatki , poświęcono nas na ołtarzach zagłady .

Gdyby można było cofnąć czas , raz jeszcze obejrzelibyśmy zapadający zmierzch .

Nasze dłonie złożone do modlitwy , a łokcie oparte o krawędzie naszych łóżek .

Jeden ostatni raz zapytamy niebo , " Czy ktoś będzie chciał złożyć kwiaty na

naszych grobach , gdy umrzemy ? " Niebo uległo samozapłonowi , Wiśniowy Zachód .