Bob Dylan- Hurricane

Nie używałam dzisiaj telefonu. Nie oglądałam telewizji. Nie czytałam gazet. Ludzie z mojej szkoły są raczej fanami innej poezji, więc pewnie nie byli skorzy do rozmawiania o tym głośno. Wyobraźcie sobie więc jaki przyjemny szok przeżyłam 3 godziny temu, kiedy dowiedziałam się, że jeden z moich ukochanych poetów rocka zdobył literacką nagrodę Nobla. Pierwszy raz dzisiejszego dnia moje serce przepełniła radość i ciepło. Cieszę się szczęściem człowieka, którego nie znam osobiście, a który mimo to wydaje mi się bliższy niż większość ludzi, których znam. Jak tylko trochę otrzeźwiałam, zadzwoniłam do jedynej osoby w moim świecie, której reakcji byłam tak pewna jak swojej-mojego taty. Pamiętam jak parę lat wcześniej szykowałam dla niego składankę różnych utworów, którą potem dostał ode mnie pod choinkę. Hurricane było na pierwszym miejscu. Docenialiśmy każdy dźwięk i każde słowo tego utowru. Pamiętam jaka była wtedy pogoda. Wtedy i za każdym razem w późniejszych latach miałam dreszcze słysząc tę piosenkę. Zakochałam się wtedy w muzyce...po raz kolejny. Uważam za niesamowite to, że facet kompletnie nieumiejący śpiewać, dzięki swoim tekstom i charyzmie brzmi dla mnie najcudowniej. Twórczość Dylana była ze mną w przeróżnych momentach mojego życia. Sprawiała, że czułam się lepiej i w jakiś sposób mnie kształtowała.

Drobny facet z harmonijką przy ustach i gitarą w rękach, z głosem beczącej kozy poruszył miliony istnień. Nie udawał nikogo, nie starał się nikomu przypodobać. Miał odwiagę by wyjść do ludzi powiedzieć "ok, nie umiem śpiewać, ale mam Wam i światu wiele do powiedzenia, posłuchajcie". A oni słuchali. Skoro on z dumą pokazywał światu całego siebie, ze słabościami, kompleksami, ale i ogromną wiarą.

To dlaczego  oni mieliby mu nie wierzyć? Zwykłą charyzmą i inteligencją osiągnął coś czego największe głosy i talenty muzyczne przez lata nie dokonały. Dlaczego? Bo wkładał w to serce. A serce Bob Dylan ma niezwykłe. Simple as that. Nie chodzi o talent, chodzi o prawdę.

Dzisiejszy dzień jest dowodem na to, że właśnie TAKIE podejście do świata również odnosi wielki sukces. Coś wartościowego zarówno muzycznie jak i intelektualnie zostało zapamiętane i należycie docenione. Bo połączenie muzyki z poezją nie jest tyko przelotnym romansem. To cudowne połączenie dwóch sił o ogromnym polu rażenia. Zatem muzyka rockowa oficjalnie i niepodważalnie dołączyła do świata literatury.

To piękny dzień.